 |
МасалОнчунон ки гуфт модар баччаро:
«Гар хаёле оядат дар шаб фаро.
Ё ба гӯристону ҷойи саҳмгин,
Ту хаёле бинӣ, асвад, пур зи кин.
Дил қавӣ дору бикун ҳамла бар ӯ,
ӯ бигардонад зи ту дарҳол рӯ.
З-он ки бе тарсе ба сӯяш ҳар кӣ рафт,
Он хаёли девваш бигрехт тафт».
Гуфт кӯдак: «Он хаёли девваш,
Гар бад-ӯ ин гуфта бошад модараш
Ҳамла орам, афтад андар гарданам
З-амри модар, пас ман он гаҳ чун кунам?
Ту ҳамеомӯзиям, ки чуст ист,
Он хаёли зиштро ҳам модарест».
Деву мардумро муаллақ он якест,
Ғолиб аз вай гардад, ар хасм андакест.
То кадомин сӯй бошад он явош,
Аллаҳ-Аллаҳ, рав ту ҳам з-он сӯй бош.
Гуфт: «Агар аз макр н-ояд дар калом,
Ҳиларо дониста бошад он ҳумом.
Сирри ӯро чун шиносӣ? Рост гӯ»,
Гуфт: «Ман хомуш нишинам пеши ӯ.
Сабрро суллам кунам сӯйи дараҷ,
То бароям, «сабру мифтоҳу-л-фараҷ».
В-ар биҷӯшад дар ҳузураш аз дилам
Мантиқе берун аз ин шодиву ғам.
Ман бидонам, к-ӯ фиристод он ба ман,
Аз замири чун Суҳайл андар Яман.
Дар дили ман он сухан з-он маймана-ст,
З-он ки аз дил ҷониби дил равзана-ст».
Саҳифаи 140/140
|
Дафтари якум
