 |
Дар баёни он ки дӯзах гӯяд, ки қантараи Сирот бар сари ӯст, эй мӯъмин! Аз Сирот зудтар бигзар, зуд бишитоб, то азамати нури ту оташи моро накушад, ҷуз «ё мӯъмин! Фаинна нурака атфаъа нори» З-оташи ошиқ аз ин рӯ, эй сафӣ!
Мешавад дӯзах заъифу мунтафӣ.
Гӯядаш: «Бигзор сабк, эй мӯҳташам!
В-арна з-оташҳои ту мурд оташам.
Куфр, ки кибрити дӯзах ӯст бас,
Бин, ки мепахсонад ӯро ин нафас.
Зуд кибритат бад-ин савдо супор,
То на дӯзах бар ту тозад, на шарор».
Гӯядаш ҷаннат: «Гузар кун ҳамчу бод
В-арна гардад ҳар чӣ ман дорам касод,
Ки ту соҳибхирманӣ, ман хӯшачин,
Ман бутеям, ту вилоятҳои Чин».
Ҳаст ларзон з-ӯ ҷаҳиму ҳам ҷинон,
На мар инро, на мар онро, з-ӯ амон.
Рафт умраш, чораро фурсат наёфт,
Сабр бас сӯзон буду ҷон барнатофт.
Муддате дандонканон ин мекашид,
Норасида умри ӯ охир расид.
Сурати маъшуқ з-ӯ шуд дар ниҳуфт,
Рафту шуд бо маънии маъшуқ ҷуфт.
Гуфт: «Лубсаш гар зи шаъру шуштар аст,
Эътиноқи беҳиҷобаш хуштар аст.
Ман шудам урён зи тан, ӯ аз хаёл,
Мехиромам дар ниҳоёти-л-висол».
Ин мабоҳис то бад-ин ҷо гуфтанист,
Ҳар чӣ ояд з-ин сипас, бинҳуфтанист.
В-ар бигӯйӣ в-ар бикӯшӣ сад ҳазор,
Ҳаст бекору нагардад ошкор.
То ба дарё сайри асбу зин бувад,
Баъд аз инат маркаби чӯбин бувад.
Маркаби чӯбин ба хушкӣ абтар аст,
Хос он дарёиёнро раҳбар аст.
Ин хамӯшӣ маркаби чӯбин бувад,
Баҳриёнро хомушӣ талқин бувад.
Ҳар хамӯшӣ, ки малулат мекунад,
Наъраҳои ишқи он сӯ мезанад.
Ту ҳамегӯйӣ: «Аҷаб! Хомуш чарост?»
ӯ ҳамегӯяд: «Аҷаб! Гӯшаш куҷост?»
Ман зи наъра кар шудам, ӯ бехабар,
Тезгӯшон з-ин самар ҳастанд кар.
Он яке дар хоб наъра мезанад,
Садҳазорон баҳсу талқин мекунад.
Ин нишаста паҳлуи ӯ бехабар,
Хуфта худ он асту кар з-он шӯру шар.
В-он касе, к-иш маркаби чӯбин шикаст,
Ғарқа шуд дар об, ӯ худ моҳӣ аст.
На хамӯш асту на гӯё, нодирест,
Ҳоли ӯро дар иборат ном нест.
Нест з-ин ду, ҳар ду ҳаст он булаҷаб,
Шарҳи ин гуфтан бурун аст аз адаб.
Ин мисол омад рикику бевуруд,
Лек дар маҳсус аз ин беҳтар набуд.
Саҳифаи 132/140
|
Дафтари якум
