 |
Ҳикояти он муҷоҳид, ки аз ҳамёни сим ҳар рӯз як дирам дар хандақ андохтӣ ба тафориқ аз баҳри ситезаи ҳирс ва орзуи нафс ва васвасаи нафс, ки чун меандозӣ ба хандақ, боре ба як бор бияндоз, то халос ёбам, ки «ал-йаъсу иҳди-р-роҳатайн». ӯ гуфт, ки ин роҳат низ надиҳамОн яке будаш ба каф – дар чил дирам,
Ҳар шаб афгандӣ яке дар оби ям.
То ки гардад сахт бар нафси маҷоз,
Дар таъаннӣ дарди ҷон кандан дароз.
Бо мусулмонон ба карр ӯ пеш рафт,
Вақти фарр ӯ вонагашт аз хасм тафт.
Захми дигар хӯрд, онро ҳам бибаст,
Бист каррат румҳу тир аз вай шикаст.
Баъд аз он қувват намонд, афтод пеш,
Мақъади сидқ ӯ зи сидқи ишқи хеш.
Сидқ ҷон додан бувад, ҳин! «Собиқу»,
Аз нубӣ бархон: «Риҷолун саддақу».
Ин ҳама мурдан на марги сурат аст,
Ин бадан мар рӯҳро чун олат аст.
Эй басо хоме, ки зоҳир хун-ш рехт,
Лек нафси зинда он ҷониб гурехт.
Олаташ бишкасту раҳзан зинда монд,
Нафс зинда-ст, арчи маркаб хун фишонд.
Асб кушту роҳи ӯ рафта нашуд,
Ҷуз ки хому зишту ошуфта нашуд.
Гар ба ҳар хунрезие гаштӣ шаҳид,
Кофире кушта будӣ ҳам Бӯсаъид.
Эй басо нафси шаҳиди мӯътамад,
Мурда дар дунё чу зинда меравад.
Рӯҳи раҳзан мурду тан, ки теғи ӯст,
Ҳаст боқӣ, дар кафи он ғазвҷӯст.
Теғ он теғ аст, мард он мард нест,
Лек ин сурат туро ҳайронкунест.
Нафс чун мубдал шавад, ин теғи тан
Бошад андар дасти сунъи «зулминан».
Он яке мардест, қуташ ҷумла дард,
Ин дигар марде миёнтӣ, ҳамчу гард.
Саҳифаи 162/177
|
Дафтари якум
