 |
Ҳикояти Ҷӯҳӣ, ки чодар пӯшиду дар ваъз миёни занон нишаст ва ҳаракате кард, зане ӯро бишинохт, ки мард аст, наърае задВоизе буд бас гузида дар баён,
Зери минбар ҷамъи мардону занон.
Рафт Ҷӯҳӣ чодару рӯбанд сохт,
Дар миёни он занон шуд ношинохт.
Соиле пурсид воизро ба роз:
«Мӯйи (ъ)она ҳаст нуқсони намоз?»
Гуфт воиз: «Чун шавад (ъ)она дароз,
Пас кароҳат бошад аз вай дар намоз.
Ё ба оҳак, ё сутурра бистураш,
То намозат комил ояд, хубу х(в)аш».
Гуфт соил: «Он дарозӣ то чӣ ҳад
Шарт бошад, то намозам кам бувад?».
Гуфт: «Чун қадри ҷаве гардад ба тӯл,
Пас сутурдан фарз бошад, эй саъул!»
Гуфт Ҷӯҳӣ: «Зуд, эй хоҳар, бибин,
Онаи ман гашта бошад инчунин.
Баҳри хушнудии Ҳақ пеш ор даст,
К-он ба миқдори кароҳат омадаст?»
Даст зан даркард дар шалвори мард,
Кери ӯ бар дасти зан осеб кард.
Наърае зад сахт, андар ҳол зан,
Гуфт воиз: «Бар дилаш зад гуфти ман».
Гуфт: «На, бар дил назад, бар даст зад,
Вой агар бар дил задӣ, эй пурхирад!»
Бар дили он соҳирон зад андаке,
Шуд асову дасти эшонро яке.
Гар асо бистонӣ аз пире, шаҳо!
Беш ранҷад, к-он гурӯҳ аз дасту по.
Наъраи «ло зайр» бар гардун расид,
Ҳин, бибур, ки ҷон зи ҷон кандан раҳид.
Мо бидонистем, мо ин тан наем,
Аз варои тан, ба Яздон мезием.
Эй хунук онро, ки зоти худ шинохт,
Андар амни сармадӣ қасре бисохт.
Кӯдаке гиряд пайи ҷавзу мавиз,
Пеши оқил, бошад он бас саҳл чиз.
Пеши дил ҷавзу мавиз омад ҷасад,
Тифл кай дар дониши мардон расад?
Ҳар кӣ маҳҷуб аст, ӯ худ кӯдак аст,
Мард он бошад, ки берун аз шак аст.
Гар ба ришу хоя мардастӣ касе,
Ҳар бузеро ришу мӯ бошад басе.
Пешвои бад бувад он буз, шитоб
Мебарад асҳобро пеши қасоб.
Риш шона карда, ки ман собиқам,
Собиқе, лекин ба сӯйи маргу ғам.
Ҳин, равиш бигзину тарки риш кун,
Тарки ин мову ману ташвиш кун.
То шавӣ чун бӯйи гул бо ошиқон
Пешвову раҳнамои гулситон.
Кист бӯйи гул? Дами ақлу хирад,
Хуш қаловузи раҳи мулки абад.
Саҳифаи 139/177
|
Дафтари якум
