 |
Сайд кардани шер он харро ва ташна шудани шер аз кӯшиш. Рафт ба чашма, то об хӯрад, то боз омадани шер ҷигарбанду дил ва гурдаро рӯбоҳ хӯрда буд, ки латифтар аст. Шер талаб кард, дилу ҷигар наёфт. Аз рӯбоҳ пурсид, ки ку дилу ҷигар? Рӯбаҳ гуфт: «Агар ӯро дилу ҷигар будӣ, ончунон сиёсате дида буд он рӯз ва ба ҳазор ҳила ҷон бурда, кай бари ту бозомадӣ?» «Лав кунно насмаъу ав наъқилу, мо кунно фӣ асҳоби-с-саъир»Бурд харро рӯбаҳак то пеши шер,
Пора-пора кардаш он шери далер.
Танша шуд аз кӯшиш он султони дад,
Рафт сӯйи чашма, то обе хурад.
Рӯбаҳак хӯрд он ҷигарбанду дилаш,
Он замон чун фурсате шуд ҳосилаш.
Шер чун вогашт аз чашма ба х(в)ар,
Ҷуст дар хар дил, на дил буд, на ҷигар.
Гуфт рӯбаҳро: «Ҷигар ку? Дил чӣ шуд?
Ки набошад чонварро з-ин ду буд».
Гуфт: «Гар будӣ варо дил, ё ҷигар,
Кай бад-ин ҷо омадӣ бори дигар?
Он қиёмат дида буду растахез
В-он зи кӯҳ афтодану ҳавлу гурез.
Гар ҷигар будӣ варо, ё дил будӣ,
Бори дигар кай бари ту омадӣ?»
Чун набошад нури дил, дил нест он,
Чун набошад рӯҳ, ҷуз гил нест он.
Он зуҷоҷе, к-ӯ надорад нури ҷон,
Бавлу қорура-ст, қандилаш махон.
Нури мисбоҳ аст доди зулҷалол,
Санъати халқ аст он шиша-в сафол.
Лоҷарам дар зарф бошад эътидод,
Дар лаҳабҳо набвад илло иттиҳод.
Нури шаш қиндил чун омехтанд,
Нест андар нурашон аъдоду чанд.
Он ҷуҳуд аз зарфҳо мушрик шудаст,
Нур дид он мӯъмину мудрик шудаст.
Чун назар бар зарф афтад рӯҳро,
Пас ду бинад Шисрову Нӯҳро.
Ҷӯ, ки обаш ҳаст, ҷӯ худ он бувад,
Одамӣ он аст, к-ӯро ҷон бувад.
Ин на мардонанд, инҳо суратанд,
Мурдаи нонанду куштай шаҳватанд.
Саҳифаи 125/177
|
Дафтари якум
