 |
Ғолиб шудани макри рӯбаҳ бар истеъсоми харХар басе кӯшиду ӯро дафъ гуфт,
Лек ҷӯъулкалб бо хар буд ҷуфт.
Ғолиб омад ҳирсу сабраш буд заъиф,
Бас гулӯҳо, ки бурад ишқи рағиф.
З-он расулӣ, к-иш ҳақоиқ дод даст,
«Кода фақрун ан якун куфр» омадаст.
Гашта буд он хар маҷоатро асир,
Гуфт: «Агар макр аст, як раҳ мурда гир.
З-ин азоби ҷӯъ боре вораҳам,
Гар ҳаёт ин аст, ман мурда беҳам».
Гар хар аввал тавбаву савганд х(в)ард,
Оқибат ҳам аз харӣ хабте бикард.
Ҳирс кӯру аҳмақу нодон кунад,
Маргро бар аҳмақон осон кунад.
Нест осон марг бар ҷони харон,
Ки надоранд оби ҷони ҷовидон.
Чун надорад ҷони ҷовид, ӯ шақист,
Ҷуръати ӯ бар аҷал аз аҳмақист.
Ҷаҳд кун, то ҷон мухаллад гардадат,
То ба рӯзи марг барге бошадат.
Эътимодаш низ бар розиқ набуд,
Ки барафшонад бар ӯ аз ғайб ҷуд.
То кунунаш фазл берӯзӣ надошт,
Гарчи гаҳ-гаҳ бар танаш ҷӯъе гумошт.
Гар набошад ҷӯъ, сад ранҷи дигар
Аз пайи ҳайза барорад аз ту сар.
Ранҷи ҷӯъ авло бувад худ з-он илал,
Ҳам ба лутфу ҳам ба хиффат, ҳам амал.
Ранҷи ҷӯъ аз ранҷҳо покизатар,
Хоса дар ҷӯъ аст сад нафъу ҳунар.
Саҳифаи 121/177
|
Дафтари якум
