 |
Тафсири «хуз арбаъатан мина-т-тайри фасурҳунна илайк»Ту халили вақтӣ, эй хуршедҳуш,
Ин чаҳор атёри раҳзанро бикуш.
З-он ки ҳар мурғе аз инҳо зоғваш,
Ҳаст ақли оқилонро дидакаш.
Чор васфи тан чу мурғони Халил,
Бисмили эшон диҳад ҷонро сабил.
Эй Халил, андар халоси неку бад
Сар бибуршон, то раҳад поҳо зи сад.
Кул туиву ҷумлагон аҷзои ту,
Баргушо, ки ҳаст пошон пои ту.
Аз ту олам рӯҳзоре мешавад,
Пушти сад лашкар саворе мешавад.
З-он ки ин тан шуд мақоми чор хӯ,
Номашон шуд чор мурғи фитнаҷӯ.
Халқро гар зиндагӣ хоҳӣ абад,
Сар бибур з-ин чор мурғи шуми бад.
Бозашон зинда кун аз навъе дигар,
Ки набошад баъд аз он з-эшон зарар.
Чор мурғи маънавии роҳзан
Кардаанд андар дили халқон ватан.
Чун амири ҷумла дилҳои савӣ
Андар ин давр, эй халифай Ҳақ тувӣ.
Сар бибур ин чор мурғи зиндаро,
Сармадӣ кун халқи нопояндаро.
Батту товус асту зоғ асту хурӯс,
Ин мисоли чор халқ андар нуфус.
Батт ҳирс асту хурӯс он шаҳват аст,
Ҷоҳ чун товусу зоғ умнийят аст.
Муняташ он ки бувад уммедсоз,
Томеъи таъбид ё умри дароз.
Батт ҳирс омад, ки нӯкаш дар замин
Дар тару дар хушк меҷӯяд дафин.
Як замон набвад муаттал он гулӯ,
Нашнавад аз ҳукм ҷуз амри «кулу».
Ҳамчу яғмочист, хона меканад,
Зуд-зуд анбони худ пур мекунад.
Андар анбон мефишорад неку бад,
Донаҳои дурру ҳабботи нух(в)ад.
То мабодо ёғие ояд дигар,
Мефишорад дар ҷувол ӯ хушку тар.
Вақт тангу фурсат андак, ӯ махуф,
Дар бағал зад ҳар чӣ зутар бевуқуф.
Эътимодаш нест бар султони хеш,
Ки наёрад ёғие омад ба пеш.
Лек мӯъмин з-эътимоди он ҳаёт
Мекунад ғорат ба маҳлу бо анот.
Омин аст аз фавту аз ёғӣ, ки ӯ
Мешиносад қаҳри шаҳро бар адӯ.
Эмин аст аз хоҷатошони дигар,
Ки биёяндаш музоҳим, сарфабар.
Адли шаҳро дид дар забти ҳашам,
Ки наёрад кард кас бар кас ситам.
Лоҷарам наштобаду сокин бувад,
Аз фавоти ҳаззи худ омин бувад.
Бас таъаннӣ дораду сабру шикеб,
Чашмсеру мӯъсир асту покҷеб.
К-ин тааннӣ партави раҳмон бувад,
В-он шитоб аз ҳаззаи шайтон бувад.
З-он ки шайтонаш битарсонад зи фақр,
Боргири сабрро бикшад ба ақр.
Аз нубӣ бишнав, ки шайтон дар ваъид
Мекунад таҳдидат аз фақри шадид.
То хурӣ зишту барӣ зишту шитоб,
Не мурувват, не тааннӣ, не савоб.
Лоҷарам кофир хурад дар ҳафт батн,
Дину дил борику лоғар, зафт батн.
Саҳифаи 2/177
|
Дафтари якум
