 |
Мисоли дунё чун гулхан ва тақво чун ҳаммомШаҳвати дунё мисоли гулхан аст,
Ки аз ӯ ҳаммоми тақво равшан аст.
Лек қисми муттақӣ з-ин тун сафост,
З-он ки дар гармоба асту дар нақост.
Ағниё монандаи саргинкашон
Баҳри оташ кардани гармобабон.
Андар эшон ҳирс бинҳода Худо,
То бувад гармоба гарму бонаво.
Тарки ин тун гӯю дар гармоба рон,
Тарки тунро айни он гармоба дон.
Ҳар кӣ дар тун аст, ӯ чун ходим аст,
Мар варо кӣ собир асту ҳозим аст.
Ҳар кӣ дар ҳаммом шуд, симои ӯ
Ҳаст пайдо бар рухи зебои ӯ.
Туниёнро низ симо ошкор
Аз либосу аз духону аз ғубор.
В-ар набинӣ рӯш, бӯяшро бигир,
Бӯ асо омад барои ҳар зарир.
В-ар надорӣ бӯ, дарораш дар сухун,
Аз ҳадиси нав бидон рози куҳун.
Пас бигӯяд туние соҳибзаҳаб:
«Бист салла чирк бурдам то ба шаб».
Ҳирси ту чун оташ аст андар ҷаҳон,
Боз карда ҳар забона сад даҳон.
Пеши ақл ин зар чу саргин нох(в)аш аст,
Гарчи чун саргин фурӯғи оташ аст.
Офтобе, ки дам аз оташ занад,
Чирки тарро лоиқи оташ кунад.
Офтоб он сангро ҳам кард зар,
То ба туни ҳирс афтад сад шарар.
Он ки гӯяд: «Мол гирд овардаам»,
Чист? Яъне: «Чирк чандин бурдаам».
Ин сухан гарчи ки расвоифизост,
Дар миёни туниён з-ин фахрҳост.
Ки ту шаш салла кашидӣ то ба шаб,
Ман кашидам бист салла бе караб.
Он ки дар тун зод, покиро надид,
Бӯйи мушк орад бар ӯ ранҷе падид.
Саҳифаи 11/140
|
Дафтари якум
