 |
Узр гуфтани шайх баҳри ногиристан бар фарзандон Шайх гуфт ӯро: «Мапиндор, эй рафиқ,
Ки надорам раҳму меҳру дил шафиқ.
Бар ҳамай куффор моро раҳмат аст,
Гарчи ҷони ҷумла кофир неъмат аст.
Бар сагонам раҳмату бахшоиш аст,
Ки чаро аз сангҳошон молиш аст?
Он саге, ки мегазад, гӯям дуъо,
Ки аз ин хӯ вораҳонаш, эй Худо!
Ин сагонро ҳам дар он андеша дор,
Ки набошанд аз халоиқ сангсор».
З-он биёвард авлиёро бар замин,
То кунадшон раҳматан ли-л-ъоламин.
Халқро хонад суйи даргоҳи хос,
Ҳаққро хонад, ки вофир кун халос.
Ҷаҳд бинмояд аз ин сӯ баҳри панд,
Чун нашуд, гӯяд, Худоё, дар мабанд.
Раҳмати ҷузвӣ бувад мар омро,
Раҳмати куллӣ бувад ҳуммомро.
Раҳмати ҷузваш қарин гашта ба кул,
Раҳмати дарё бувад, ҳодий субул.
Раҳмати ҷузвӣ! Ба кул пайваста шав,
Раҳмати кулро ту ҳодӣ бину рав.
То ки ҷузв аст ӯ надонад роҳи баҳр,
Ҳар ғадиреро кунад з-ашбоҳи баҳр.
Чун надонад роҳи ям, кай раҳ барад?
Сӯйи дарё халқро чун оварад?
Муттасил гардад ба баҳр, он гоҳ ӯ
Раҳ барад то баҳр ҳамчун селу ҷӯ.
В-ар кунад даъват, ба тақлиде бувад,
Н-аз иёну ваҳю таъйиде бувад».
Гуфт: «Пас чун раҳм дорӣ бар ҳама
Ҳамчу ҷӯпоне ба гирди ин рама.
Чун надорӣ навҳа бар фарзанди хеш?
Чунки фассоди аҷалшон зад ба неш.
Чун гувоҳи раҳм ашки дидаҳост,
Дидаи ту бе наму гиря чарост?»
Рӯ ба зан карду бигуфташ: «Эй аҷуз!
Худ набошад фасли дай ҳамчун тамуз.
Ҷумла гар мурданд эшон, гар ҳайанд,
Ғоибу пинҳон зи чашми дил кайанд?
Ман чу бинамшон муайян пеши хеш,
Аз чӣ рӯ рӯро кунам ҳамчун ту реш?
Гарчи берунанд аз даври замон
Бо мананду гирди ман бозикунон.
Гиря аз ҳиҷрон бувад ё аз фироқ,
Бо азизонам висол асту иноқ.
Халқ андар хоб мебинандашон,
Ман ба бедорӣ ҳамебинам аён.
З-ин ҷаҳон худро даме пинҳон кунам,
Барги ҳисро аз дарахт афшон кунам».
Ҳис асири ақл бошад, эй фалон!
Ақл асири рӯҳ бошад, ҳам бидон.
Дасти бастай ақлро ҷон боз кард,
Корҳои бастаро ҳам соз кард.
Ҳиссҳо в-андеша бар оби сафо
Ҳамчу хас бигрифта рӯйи обро.
Дасти ақл он хас ба як сӯ мебарад,
Об пайдо мешавад пеши хирад.
Хас бас анбӯҳ буд бар ҷӯ чун ҳубоб,
Хас чу як сӯ рафт, пайдо гашт об.
Чунки дасти ақл нагшояд Худо,
Хас физояд аз ҳаво бар оби мо.
Обро ҳар дам кунад пӯшида ӯ,
Он ҳаво хандону гирён ақли ту.
Чунки тақво баст ду дасти ҳаво,
Ҳақ гушояд ҳар ду дасти ақлро.
Пас ҳавоси чира маҳкуми ту шуд,
Чун хирад солору махдуми ту шуд.
Ҳиссро бе хоб хоб - андар кунад,
То ки ғайбиҳо зи ҷон сар барзанад.
Ҳам ба бедорӣ бибинӣ хобҳо,
Ҳам зи гардун баргушояд бобҳо.
Саҳифаи 80/229
|
Дафтари якум
