 |
Шикояти астар пеши шутур, ки ман бисёр дар рав меафтам ва ту намеафтӣ илло ба нодир Бист аз дуздон буданд он ҷову беш
Бахш мекарданд масруқоти хеш.
Шаҳнаро ғаммоз огаҳ карда буд,
Мардуми шаҳна барафтоданд зуд.
Ҳам бад-он ҷо пойи чаппу дасти рост,
Ҷумларо бибриду ғавғое бихост.
Дасти зоҳид ҳам бурида шуд ғалат,
Пошро мехост ҳам кардан сақат.
Дарзамон омад саворе бас гузин,
Бонг барзад бар авон, к-эй саг! Бибин.
Ин фалон шайх аст аз абдоли Худо,
Дасти ӯро ту чаро кардӣ ҷудо?
Он авон бидрид ҷома, тез рафт
Пеши шаҳна, дод огоҳиш тафт.
Шаҳна омад, побараҳна, узрхоҳ,
Ки надонистам, Худо бар ман гувоҳ.
Ҳин, биҳил кун мар маро з-он кори зишт,
Эй кариму сарвари аҳли биҳишт.
Гуфт: «Медонам сабаб ин нешро,
Мешиносам ман гуноҳи хешро.
Ман шикастам ҳурмати имони ӯ,
Пас яминам бурд додистони ӯ.
Ман шикастам аҳду донистам бад аст,
То расид он шумии ҷуръат ба даст.
Дасти мову пойи мову мағзу пӯст
Бод, эй волӣ! Фидои ҳукми дӯст.
Қисми ман буд ин, туро кардам ҳалол,
Ту надонистӣ, туро набвад вубол.
В-он ки ӯ донист, ӯ фармонравост,
Бо Худо сомони печидан куҷост?
Эй басо мурғе парида донаҷӯ,
Ки бурида ҳалқи ӯ ҳам ҳалқи ӯ.
Эй басо мурғе зи меъда в-аз мағас
Бар канори бом, маҳбуси қафас.
Эй басо моҳӣ дар оби дурдаст,
Гашта аз ҳирси гулӯ маъхузи шаст.
Эй басо мастури дар парда буда,
Шумии фарҷу гулӯ расво шуда.
Эй басо қозии ҳибри некхӯ,
Аз гулӯву ришвате ӯ зардрӯ.
Балки дар Ҳоруту Морут он шароб
Аз уруҷи чархашон шуд садди боб.
Боязид аз баҳри ин кард эҳтироз,
Дид дар худ коҳилӣ андар намоз.
Аз сабаб андеша кард он зулубоб,
Дид иллат, хӯрдани бисёр аз об.
Гуфт: «То соле нахоҳам хӯрд об»,
Ончунон карду Худояш дод тоб.
Ин камина ҷаҳди ӯ буд баҳри дин,
Гашт ӯ султону қутбулорифин.
Чун бурида шуд барои халқ даст,
Марди зоҳидро дари шакво бибаст.
«Шайхи иқтаъ» гашт номаш пеши халқ,
Кард маъруфаш бад-ин офоти ҳалқ.
Саҳифаи 77/229
|
Дафтари якум
