 |
Узр гуфтани назмкунанда ва мадад хостанОн якеро ёр пеши худ нишонд,
Нома берун карду пеши ёр хонд.
Байтҳо дар номаву мадҳу сано,
Зориву мискиниву бас лобаҳо.
Гуфт маъшуқ: «Ин агар баҳри ман аст,
Гоҳи васл, ин амр зоеъ кардан аст.
Ман ба пешат ҳозиру ту номахон,
Нест ин боре нишони ошиқон».
Гуфт: «Ин ҷо ҳозирӣ, аммо валек
Ман намеёбам насиби хеш нек.
Он чӣ медидам зи ту порина сол,
Нест ин дам, гарчи мебинам висол.
Ман аз ин чашма зулоле х(в)ардаам,
Дидаву дил з-об тоза кардаам.
Чашма мебинам, валекин об не,
Роҳи обамро магар зад раҳзане».
Гуфт: «Пас ман нестам маъшуқи ту,
Ман ба Булғору муродат дар Қуту.
Ошиқӣ ту бар ману бар ҳолате,
Ҳолат андар даст набвад, ё фатӣ!
Пас, наям куллии матлуби ту ман,
Ҷузви мақсудам туро андар заман.
Хонаи маъшуқаам, маъшуқ не,
Ишқ бар нақд аст, бар сандуқ не».
Ҳаст маъшуқ он ки ӯ яктӯ бувад,
Мубтадову мунтаҳоят ӯ бувад.
Чун биёбияш, намонӣ мунтазир,
Ҳам ҳувайдо ӯ бувад, ҳам низ сир.
Мири аҳвол аст, на мавқуфи ҳол,
Бандаи он моҳ бошад моҳу сол.
Чун бигӯяд ҳолро, фармон кунад,
Чун бихоҳад ҷисмҳоро ҷон кунад.
Мунтаҳо набвад, ки мавқуф аст ӯ,
Мунтазир биншаста бошад ҳолҷӯ.
Кимиёи ҳол бошад дасти ӯ,
Даст ҷунбонад, шавад мис масти ӯ.
Гар бихоҳад, марг ҳам ширин шавад,
Хору наштар наргису насрин шавад.
Он ки ӯ мавқуфи ҳол аст, одамист,
К-ӯ ба ҳол афзуну гоҳе дар камист.
Сӯфӣ ибнулвақт бошад дар мисол,
Лек софӣ фориғ аст аз вақту ҳол.
Ҳолҳо мавқуфи азму ройи ӯ,
Зинда аз нафхи масеҳосойи ӯ.
Ошиқи ҳолӣ, на ошиқ бар манӣ,
Бар умеди ҳол бар ман метанӣ.
Он ки як дам кам, даме комил бувад,
Нест маъшуқи Халил, офил бувад.
В-он ки офил бошаду гаҳ ону ин,
Нест дилбар, «ло уҳиббу-л-офилин».
Он ки ӯ гоҳе хушшу гаҳ нох(в)аш аст,
Як замоне обу як дам оташ аст.
Бурҷи маҳ бошад, валекин моҳ на,
Нақши бут бошад, вале огоҳ на.
Ҳаст сӯфии сафоҷӯ ибни вақт,
Вақтро ҳамчун падар бигрифта сахт.
Ҳаст софӣ, ғарқи ишқи зулҷалол,
Ибни кас на, фориғ аз авқоту ҳол.
Ғарқаи нуре, ки ӯ «лам юлад» аст,
«Лам ялид лам юлад» они Эзад аст.
Рав чунин ишқе биҷӯ, гар зиндаӣ
В-арна вақти мухталифро бандаӣ.
Мангар андар нақши зишту хуби хеш,
Бингар андар ишқу дар матлуби хеш.
Мангар он ки ту ҳақирӣ ё заъиф,
Бингар андар ҳиммати худ, эй шариф!
Ту ба ҳар ҳоле, ки бошӣ, металаб,
Об меҷӯ доимо, эй хушклаб!
К-он лаби хушкат гувоҳӣ медиҳад,
К-ӯ ба охир бар сари манбаъ расад.
Хушкии лаб ҳаст пайғоме зи об,
Ки ба мот орад яқин ин изтироб.
К-ин талаб коре муборак ҷунбишест,
Ин талаб дар роҳи Ҳақ монеъкушест.
Ин талаб мифтоҳи матлуботи туст,
Ин сипоҳу нусрати роёти туст.
Ин талаб ҳамчун хурӯсе дар сиёҳ,
Мезанад наъра, ки меояд сабоҳ.
Гарчи олат нестат, ту металаб,
Нест олат ҳоҷат андар роҳи раб.
Ҳар киро бинӣ талабкор, эй писар,
Ёри ӯ шав, пеши ӯ андоз сар,
К-аз ҷавори толибон толиб шавӣ
В-аз зилоли ғолибон ғолиб шавӣ.
Гар яке мӯре сулаймонӣ биҷуст,
Мангар андар ҷустани ӯ суст-суст.
Ҳар чӣ дорӣ ту, зи молу пешае,
На талаб буд аввалу андешае?
Саҳифаи 57/229
|
Дафтари якум
