 |
Дод хостани пашша аз бод ба ҳазрати Сулаймон алайҳиссалом Пашша омад аз ҳадиқа в-аз гиёҳ,
В-аз Сулаймон гашт пашша додхоҳ,
К-эй Сулаймон, маъдилат мегустарӣ
Бар шаётин в-одамизоду парӣ.
Мурғу моҳӣ дар паноҳи адли туст,
Кист он гумгашта, к-иш фазлат наҷуст?
Дод деҳ моро, ки бас зорем мо,
Бенасиб аз боғу гулзорем мо.
Мушкилоти ҳар заъифе аз ту ҳал,
Пашша бошад дар заъифӣ худ масал.
Шӯҳра мо дар заъфу ишкастапарӣ,
Шӯҳра ту дар лутфу мискинпарварӣ.
Эй, ту дар атбоқи қудрат мунтаҳӣ,
Мунтаҳӣ мо дар камиву бераҳӣ.
Дод деҳ, моро аз ин ғам кун ҷудо,
Даст гир, эй дасти ту дасти Худо».
Пас Сулаймон гуфт: «Эй инсофҷӯ!
Доду инсоф аз кӣ мехоҳӣ? Бигӯ.
Кист он золим, ки аз боду бурут
Зулм кардасту харошидаст рӯт?
Эй аҷаб! Дар аҳди мо золим куҷост?
К-ӯ на андар ҳабсу дар занҷири мост.
Чунки мо зодем, зулм он рӯз мурд,
Пас ба аҳди мо кӣ зулме пеш бурд?
Чун баромад нур, зулмат нест шуд,
Зулмро зулмат бувад аслу азуд.
Нак, шаётин касбу хидмат мекунанд,
Дигарон баста ба асфоданду банд.
Асли зулми золимон аз дев буд,
Дев дар банд аст, истам чун намуд?
Мулк, з-он додаст моро «кун факон»,
То нанолад халқ сӯйи осмон.
То ба боло барнаёяд дудҳо,
То нагардад музтариб чарху суҳо.
То наларзад Арш аз нолай ятим,
То нагардад аз ситам ҷоне сақим.
З-он ниҳодем аз мамолик мазҳабе,
То наёяд бар фалакҳо ёрабе.
Мангар, эй мазлум сӯйи осмон,
К-осмоне шоҳ дорӣ дар замон».
Гуфт пашша: «Доди ман аз дасти бод,
К-ӯ ду дасти зулм бар мо баргушод.
Мо зи зулми ӯ ба тангӣ андарем,
Бо лаби баста аз ӯ хун мех(в)арем».
Саҳифаи 224/229
|
Дафтари якум
