 |
Назр кардани пайғомбар алайҳиссалом ба асирон ва табассум кардан ва гуфтан, ки «аҷибту мин қавмин юҷарруна ила-л-ҷаннати би-с-салосил ва-л-ағлоли» Дид пайғамбар яке ҷавқе асир,
Ки ҳамебурданду эшон дар нафир.
Дидашон дар банд он огоҳ шер,
Ме-назар карданд дар вай зер-зер.
То ҳамехойид ҳар як аз ғазаб
Бар расули сидқ дандонҳову лаб.
Заҳра на бо он ғазаб, ки дам зананд,
З-он ки дар занҷир қаҳри даҳ мананд.
Мекашонадшон муваккил сӯйи шаҳр,
Мебарад аз кофиристоншон ба қаҳр:
«На фидое меситонад, на заре,
На шафоат мерасад аз сарваре.
Раҳмати олам ҳамегӯянду ӯ
Оламеро мебурад ҳалқу гулӯ».
Бо ҳазор инкор мерафтанд роҳ,
Зери лаб таъназанон бар кори шоҳ:
«Чораҳо кардему ин ҷо чора нест,
Худ дили ин мард кам аз хора нест.
Мо ҳазорон марди шер, Алпарслон
Бо ду-се урёни сусти нимҷон.
Инчунин дармондаем, аз кажравист?
Ё зи ахтарҳост ё худ ҷодуист?
Бахти моро бардарид он бахти ӯ,
Тахти мо шуд сарнигун аз тахти ӯ.
Кори ӯ аз ҷодуӣ гар гашт зафт,
Ҷодуӣ кардем мо ҳам, чун нарафт?
Саҳифаи 217/229
|
Дафтари якум
