 |
Дигарбора маломат кардани аҳли масҷид меҳмонро аз хуфтан дар он масҷид З-ин гузар кун, ҷониби он шахс рон,
Ки ба масҷид омад он шаб меҳмон.
Қавм гуфтандаш: «Макун ҷалдӣ, бирав,
То нагардад ҷомаву ҷонат гарав.
Он зи дур осон намояд, беҳ нигар,
Ки ба охир сахт бошад раҳгузар.
Хештан овехт бас марду сукуст,
Вақти печопеч дастовез ҷуст.
Пештар аз воқиъа осон бувад
Дар дили мардум хаёли неку бад.
Чун дарояд андаруни корзор,
Он замон гардад бар он кас кор зор.
Чун на шерӣ, ҳин! Манеҳ ту пой пеш,
К-он аҷал гург асту ҷони туст меш.
В-ар зи абдоливу мешат шер шуд,
Эмин о, ки марги ту сарзер шуд.
Кист абдол? Он ки ӯ мубдал шавад,
Хамраш аз табдили Яздон хал шавад.
Лек мастӣ, шер гирӣ в-аз гумон
Шер пиндорӣ ту худро, ҳин! Марон.
Гуфт Ҳақ з-аҳли нифоқи носадид:
«Баъсуҳум мобайнаҳум баъсун шадид».
Дар миёни ҳамдигар мардонаанд,
Дар ғазо чун авратони хонаанд.
Гуфт пайғамбар, сипаҳдори ғуюб:
«Ло шаҷоъа ё фато! Қабла-л-ҳуруб».
Вақти лофи ғазв мастон каф кунанд,
Вақти ҷӯши ҷанг чун каф бефананд.
Вақти зикри ғазв шамшераш дароз,
Вақти карру фарр теғаш чун пиёз.
Вақти андеша дили ӯ захмҷӯ,
Пас ба як сӯзан тиҳӣ шуд хики ӯ.
Ман аҷаб дорам зи ҷӯёи сафо,
К-ӯ рамад дар вақти сайқал аз ҷафо.
Ишқ чун даъвӣ, ҷафо дидан гувоҳ,
Чун гувоҳат нест, шуд даъвӣ табоҳ.
Чун гувоҳат хоҳад ин қозӣ, маранҷ,
Бӯса деҳ бар мор, то ёбӣ ту ганҷ.
Он ҷафо бо ту набошад, эй писар,
Балки бо васфи бадӣ, андар ту дар.
Бар намад чӯбе, ки онро мард зад,
Бар намад онро назад, бар гард зад.
Гар бизад мар асбро он кинакаш,
Он назад бар асб, зад бар суксукаш.
То зи суксук вораҳад, хушпай шавад,
Шираро зиндон кунӣ, то май шавад.
Гуфт: «ӯро кай задам, эй ҷону дӯст?
Ман бар он деве задам, к-ӯ андар ӯст».
Модар ар гӯяд туро: «Марги ту бод»,
Марги он хӯ хоҳаду марги фасод.
Он гурӯҳе, к-аз адаб бигрехтанд,
Оби мардӣ в-оби мардон рехтанд.
Озилоншон аз вағо воронданд,
То чунин ҳезу муханнас монданд,
Лофу ғуррай жожхоро кам шунав.
Бо чунинҳо дар сафи ҳайҷо марав.
З-он ки «зодукум хаболан» гуфт Ҳақ,
К-аз рифоқи суст баргардон варақ.
Ки гар эшон бо шумо ҳамраҳ шаванд,
Ғозиён бемағз ҳамчун каҳ шаванд.
Хештанро бо шумо ҳамсаф кунанд,
Пас гурезанду дили саф бишкананд.
Пас сипоҳи андаке бе ин нафар
Беҳ ки бо аҳли нифоқ ояд ҳашар.
Ҳаст бодоми ками хуш бехта,
Беҳ зи бисёре ба талх омехта.
Талху ширин дар жағожағ як шайанд,
Нақс аз он афтод, ки ҳамдил наянд.
Габр тарсондил бувад, к-ӯ аз гумон
Мезияд дар шакк зи ҳоли он ҷаҳон.
Меравад дар раҳ, надонад манзиле,
Гом тарсон мениҳад аъмодиле.
Чун надонад раҳ мусофир, чун равад?
Бо тараддудҳову дил пурхун равад.
Ҳар кӣ гӯяд: «Ҳой! Ин сӯ роҳ нест»,
ӯ кунад аз бим он ҷо вақфу ист.
В-ар бидонад раҳ дили боҳуши ӯ,
Кай равад ҳар ҳою ҳу дар гӯши ӯ?
Пас машав ҳамроҳи ин уштурдилон,
З-он ки вақти зиқу биманд офилон.
Пас гурезанду туро танҳо ҳиланд,
Гарчи андар лоф сеҳри Бобиланд.
Ту зи раъноён маҷӯ ҳин, корзор,
Ту зи товусон маҷӯ сайду шикор.
Табъ товус асту васвосат кунад,
Дам занад, то аз мақомат барканад.
Саҳифаи 195/229
|
Дафтари якум
