 |
Ишқи Ҷолинус бар ин ҳаёти дунё буд, ки ҳунари ӯ ҳамин ҷо ба кор меояд, ҳунаре наварзидааст, ки дар он бозор ба кор ояд, он ҷо худро ба авом яксон мебинад Ончунон ки гуфт Ҷолинуси род,
Аз ҳавои ин ҷаҳону аз мурод:
«Розиям, к-аз ман бимонад ними ҷон,
Ки зи куни астаре бинам ҷаҳон».
Гурба мебинад ба гирди худ қатор,
Мурғаш ойис гашта будаст аз матор.
Ё адам дидаст ғайри ин ҷаҳон,
Дар адам нодида ӯ ҳашре ниҳон.
Чун ҷанин, к-иш мекашад берун карам,
Мегурезад ӯ сипас сӯйи шикам.
Лутф рӯяш сӯйи масдар мекунад,
ӯ мақар дар пушти модар мекунад,
Ки агар берун фитам з-ин шаҳру ком,
Эй аҷаб! Бинам ба дида ин мақом?
Ё даре будӣ дар он шаҳри вахим,
Ки назора кардаме андар раҳим.
Ё чу чашмай сӯзане роҳам будӣ,
Ки зи берунам раҳим дида шудӣ.
Он ҷанин ҳам ғофил аст аз оламе,
Ҳамчу Ҷолинус ӯ номаҳраме.
ӯ надонад, к-он рутуботе, ки ҳаст,
Он мадад аз олами берунӣ аст.
Ончунон ки чор унсур дар ҷаҳон
Сад мадад орад зи шаҳри ломакон.
Обу дона дар қафас, к-ӯ ёфтаст,
Он зи боғу арсае дартофтаст.
Ҷонҳои анбиё бинанд боғ
З-ин қафас дар вақти нуқлону фароғ.
Пас зи Ҷолинусу олам фориғанд,
Ҳамчу моҳ андар фалакҳо бозиғанд.
В-ар зи Ҷолинус ин гуфт ифтирист,
Пас ҷавобам баҳри Ҷолинус нест.
Ин ҷавоби он кас омад, к-ин бигуфт,
Ки набудасташ дили пурнур ҷуфт.
Мурғи ҷонаш муш шуд, сӯрохҷӯ,
Чун шунид аз гурбагон ӯ «арриҷу».
З-он сабаб ҷонаш ватан диду қарор
Андар ин сӯрохи дунё мушвор.
Ҳам дар ин сӯрох банноӣ гирифт,
Дархури сӯрох доноӣ гирифт.
Пешаҳое, ки мар ӯро дар мазид,
К-андар ин сӯрох кор ояд, гузид.
З-он ки дил барканд аз берун шудан,
Баста шуд роҳи раҳидан аз бадан.
Анкабут ар табъи анқо доштӣ,
Аз луъобе хайма кай афроштӣ?
Гурба карда чанги худ андар қафас,
Номи чангаш дарду сарсому мағас.
Гурба марг асту мараз чанголи ӯ,
Мезанад бар мурғу парру боли ӯ.
Гӯша-гӯша меҷаҳад сӯйи даво,
Марг чун қозисту ранҷурӣ гуво.
Чун пиёдай қозӣ омад ин гувоҳ,
Ки ҳамехонад туро то ҳукмгоҳ.
Мӯҳлате мехоҳӣ аз вай, даргурез,
Гар пазирад, шуд, вагарна гуфт, хез.
Ҷустани мӯҳлат давову чораҳо,
Ки занӣ бар хирқаи тан пораҳо.
Оқибат ояд сабоҳе хашмвор:
«Чанд бошад мӯҳлат? Охир шарм дор».
Узри худ аз шаҳ бихоҳ, эй пурҳасад,
Пеш аз он ки ончунон рӯзе расад.
В-он ки дар зулмат биронад борагӣ,
Барканад з-он нур дил якборагӣ.
Мегурезад аз гувову мақсадаш,
К-он гуво сӯйи қазо мехонадаш.
Саҳифаи 194/229
|
Дафтари якум
