 |
Омадани он зани кофир бо тифли ширхора ба наздики Мустафо алайҳиссалом ва нотиқ шудан исовор ба мӯъҷизоти расул, салаллоҳу алайҳи ва саллам Ҳам аз он деҳ як зане аз кофирон
Сӯйи пайғамбар давон шуд з-имтиҳон.
Пеши пайғамбар даромад бо химор,
Кӯдаке думоҳа занро бар канор.
Гуфт кӯдак: «Салламаллоҳу алайк,
Ё расулуллоҳ, қад ҷиъно илайк».
Модараш аз хашм гуфташ: «Ҳай хамӯш!
Ки-т афганд ин шаҳодатро ба гӯш?
Ин кият омӯхт, эй тифли сағир!
Ки забонат гашт дар тифлӣ ҷарир?»
Гуфт: «Ҳақ омӯхт, он гаҳ Ҷабрайил,
Дар баён бо Ҷабрийилам ман расил».
Гуфт: «Ку?» Гуфто, ки болои сарат,
Менабинӣ? Кун ба боло манзарат.
Истода бар сари ту Ҷабрайил,
Мар маро гашта ба сад гуна далел.
Гуфт: «Мебинӣ ту?» Гуфто, ки бале,
Бар сарат тобон чу бадри комиле.
Мебиомӯзад маро васфи расул,
З-он улуввам, мераҳонад з-ин суфул.
Пас расулаш гуфт: «Эй тифли разеъ!
Чист номат? Бозгӯву шав мутеъ».
Гуфт: «Номам пеши Ҳақ, Абдулазиз,
Абди Уззо пеши ин як мушти ҳез.
Ман зи Уззо поку безору барӣ,
Ҳаққи он ки додат ин пайғамбарӣ».
Кӯдаки думоҳа ҳамчун моҳи бадр,
Дарси болиғ гуфта чун асҳоби садр.
Пас ҳанут он дам зи ҷаннат даррасид
То димоғи тифлу модар бӯ кашид.
Ҳар ду мегуфтанд, к-аз хавфи суқут
Ҷон супурдан беҳ бар ин бӯйи ҳанут.
Он касеро, к-иш муарриф Ҳақ бувад,
Ҷомиду номеш сад саддақ занад.
Он касеро, к-иш Худо ҳофиз бувад,
Мурғу моҳӣ мар варо ҳорис шавад.
Саҳифаи 153/229
|
Дафтари якум
