 |
Омадани пайғамбарони Ҳақ ба насиҳати аҳли Сабо Сездаҳ пайғамбар он ҷо омаданд,
Гумраҳонро ҷумла раҳбар мешуданд.
Ки ҳила! Неъмат фузун шуд! Шукр гӯ,
Маркаби шукр ар бихуспад, «ҳаррику».
Шукри мунъим воҷиб ояд дар хирад
В-арна бигшояд дари хашми абад.
Ҳин, карам бинед в-ин худ кас кунад?
К-аз чунин неъмат ба шукре бас кунад?
Сар бибахшад, шукр хоҳад саҷдае,
По бибахшад, шукр хоҳад қаъдае.
Қавм гуфта: «Шукри моро бурд ғул,
Мо шудем аз шукру аз неъмат малул.
Мо чунон пажмурда гаштем аз ато,
Ки на тоатмон хуш ояд, на хато.
Мо намехоҳем неъматҳову боғ,
Мо намехоҳем асбобу фароғ».
Анбиё гуфтанд: дар дил иллатест,
Ки аз он дар ҳақшиносӣ офатест.
Неъмат аз вай ҷумлагӣ иллат шавад,
Тӯъма дар бемор, кай қувват шавад?
Чанд хуш пеши ту омад, эй мусир,
Ҷумла нохуш гашту софи ӯ кадир.
Ту адувви ин хушиҳо омадӣ,
Гашт нохуш ҳар чӣ бар вай каф задӣ.
Ҳар кӣ ӯ шуд ошнову ёри ту,
Шуд ҳақиру хор дар дидори ту.
Ҳар кӣ ӯ бегона бошад бо ту, ҳам
Пеши ту ӯ бас меҳ асту мӯҳтарам.
Ин ҳам аз таъсири он беморӣ аст,
Заҳри ӯ дар ҷумла ҷуфтон сорӣ аст.
Дафъи он иллат бибояд кард зуд,
Ки шакар бо он ҳадас хоҳад намуд.
Ҳар хушӣ, к-ояд ба ту, нох(в)аш шавад,
Оби ҳайвон гар расад, оташ шавад.
Кимиёи маргу ҷаск аст он сифат,
Марг гардад з-он ҳаётат оқибат.
Бас ғизое, ки зи вай дил зинда шуд,
Чун биёмад дар тани ту, ганда шуд.
Бас азизе, ки ба ноз ишкор шуд,
Чун шикорат шуд, бари ту хор шуд.
Ошноий ақл бо ақл, аз сафо,
Чун шавад дар ҳам фузун, бошад вило.
Ошноий нафс бо ҳар нафси паст,
Ту яқин медон, ки дам-дам камтар аст.
З-он ки нафсаш гирди иллат метанад,
Маърифатро зуд фосид мекунад.
Гар нахоҳӣ дӯстро фардо нафир,
Дӯстӣ бо оқилу бо ақл гир.
Аз самуми нафс чун бо иллатӣ,
Ҳар чӣ гирӣ ту, маразро олатӣ.
Гар бигирӣ гавҳаре, санге шавад
В-ар бигирӣ меҳри дил, ҷанге шавад.
В-ар бигирӣ нуктаи бикре латиф,
Баъди даркат гашт безавқу касиф.
Ки ман инро бас шунидам, кӯҳна шуд,
Чизи дигар гӯ ба ҷуз он, эй азуд!
Чизи дигар тозаву нав гуфта гир,
Боз фардо з-он шавӣ серу нафир.
Дафъи иллат кун, чу иллат хав шавад,
Ҳар ҳадисе кӯҳна пешат, нав шавад.
То ки аз кӯҳна барорад барги нав,
Бишкуфонад куҳна сад хӯша зи гав.
Мо табибонем, шогирдони Ҳақ,
Баҳри қулзум дид моро, «фанфалақ».
Он табибони табиат дигаранд,
Ки ба дил аз роҳи набзе бингаранд.
Мо ба дил бевосита хуш бингарем,
К-аз фаросат мо ба олӣ манзарем,
Он табибони ғизоанду симор,
Ҷони ҳайвонӣ бад-эшон устувор.
Мо табибони фиъолему мақол,
Мулҳими мо партави нури ҷалол.
К-инчунин феъле туро нофеъ бувад,
В-ончунон феъле зи раҳ қотеъ бувад.
Инчунин қавле туро пеш оварад,
В-ончунон қавле туро неш оварад.
Он табибонро бувад бавле далел
В-ин далели мо бувад ваҳйи ҷалил.
Дастмузде менахоҳем аз касе,
Дастмузди мо расад аз Ҳақ басе.
Ҳин! Сало бемории носурро,
Доруи мо як ба як ранҷурро.
Саҳифаи 122/229
|
Дафтари якум
