 |
Равон шудани хоҷа ба сӯйи деҳ Хоҷа дар кор омаду таҷҳиз сохт,
Мурғи азмаш сӯйи деҳ иштоб тохт.
Аҳлу фарзандон сафарро сохтанд,
Рахтро бар гови азм андохтанд.
Шодмонону шитобон сӯйи деҳ,
Ки баре хӯрдем аз деҳ, мужда деҳ.
Мақсади моро чарогоҳе х(в)аш аст,
Ёри мо он ҷо кариму дилкаш аст.
Бо ҳазорон орзумон хондааст,
Баҳри мо ғарси карам биншондааст.
Мо захирай даҳ зимистони дароз
Аз бари ӯ сӯйи шаҳр орем боз.
Балки боғ исори роҳи мо кунад,
Дар миёни ҷони худмон ҷо кунад.
«Аҷҷилу асҳобано кай тарбаҳу»,
Ақл мегуфт аз дарун: «Ло тафраҳу».
«Мин рибоҳиллоҳи куну робиҳин,
Инна рабби ло юҳиббу-л-фариҳин.
Ифраҳу ҳавнан бимо отокуму,
Куллу отин мушғилин алҳокуму».
Шод аз вай шав, машав аз ғайри вай,
ӯ баҳор асту дигарҳо моҳи дай.
Ҳар чӣ ғайри ӯст, истидроҷи туст,
Гарчи тахту мулкат асту тоҷи туст.
Шод аз ғам шав, ки ғам доми лиқост,
Андар ин раҳ сӯйи пастӣ иртиқост.
Ғам яке ганҷест, ранҷи ту чу кон,
Лек кай даргирад ин дар кӯдакон.
Кӯдакон чун номи бозӣ бишнаванд,
Ҷумла бо харгӯр ҳамтаг медаванд.
Эй харони кӯр! Ин сӯ домҳост,
Дар камин, ин сӯй хуношомҳост.
Тирҳо паррон, камон пиҳон зи ғайб,
Бар ҷавоне мерасад сад тири шайб.
Гом дар саҳрои дил бояд ниҳод,
З-он ки дар саҳрои гил набвад гушод.
Эминобод аст дил, эй дӯстон,
Чашмаҳову гулситон дар гулситон.
«Уҷ ила-л-қалби ва сир эй сория,
Фиҳи ашҷорун ва айнун ҷория».
Деҳ марав, деҳ мардро аҳмақ кунад,
Ақлро бенуру беравнақ кунад.
Қавли пайғамбар шунав, эй муҷтабо,
Гӯри ақл омад ватан дар русто.
Ҳар кӣ дар русто бувад рӯзеву шом,
То ба моҳе ақли ӯ набвад тамом.
То ба моҳе аҳмақӣ бо ӯ бувад,
Аз ҳашиши деҳ ҷуз инҳо чӣ дравад.
В-он ки моҳе бошад андар русто,
Рӯзгоре бошадаш ҷаҳлу ъамо.
Деҳ чӣ бошад? Шайхи восилношуда,
Даст дар тақлиду ҳуҷҷат дарзада.
Пеши шаҳри ақли куллӣ ин ҳавос,
Чун харони чашмбаста дар харос.
Ин раҳо кун, сурати афсона гир,
Ҳил ту дурдона, ту гандумдона гир.
Гар ба дур раҳ нест, ҳин бур меситон,
Гар бад-он раҳ нестат, ин сӯ бирон.
Зоҳираш гир, арчи зоҳир каж парад,
Оқибат зоҳир суйи ботин барад.
Аввали ҳар одамӣ худ сурат аст,
Баъд аз он ҷон, к-ӯ ҷамоли сират аст.
Аввали ҳар мева ҷуз сурат кай аст?
Баъд аз он лаззат, ки маънии вай аст.
Аввало хиргоҳ созанду харанд,
Туркро з-он пас ба меҳмон оваранд.
Суратат хиргоҳ дон, маънит турк,
Маъният маллоҳ дон, сурат чу фулк.
Баҳри Ҳақ инро раҳо кун як нафас,
То хари хоҷа биҷунбонад ҷарас.
Саҳифаи 16/229
|
Дафтари якум
