ЗИНДАГӢ

Зиндагӣ ҷорист чун рӯди равон,
Ҳам ба сӯи дашти бирён, ҳам ба сӯи гулситон,
Кафки мавҷаш ҳамчу риши мӯйсафедон,
Пур зи асрор асту пур аз ҳикмат аст.
Мавҷҳои ҳамчунон мӯи маҳинаш
Чун дилу набзи ҷавонон изтироболудаю бетоқат аст.
Андар он дорад шино,
Киштие, ки бодбонаш мерасад бар осмон,
Ҳам шино доранд дар он киштиҳои коғазии кӯдакон,
Ҳам қаиқи холие, ки ғарқ гашта белронаш,
Ҳам наҳангон – обварзони далеру дилкалонаш,
Он касе, к-аз обварзӣ бехабар,
Бим дорад аз дами тӯфони ӯ,
То миён тар гашта, баргардад қафо,
Ҷои камобе намуда ҷустуҷӯ,
Моҳӣ дорад лой карда обро.

Зиндагӣ ҷорист чун рӯди равон,
Мурдаро бо худ намегирад ба роҳ,
Мурдаро аз худ бурун меафканад,
Сӯи ӯ дигар намесозад нигоҳ...

Зиндагӣ ҷорист чун рӯди равон,
Андаруни пардаи нилии об,
Зиндагӣ дорад парии обие,
Ман варо меҷӯяму мехоҳам аз ӯ як ҷавоб:
Аз чӣ ту ҳам ҳастию ҳам нестӣ?
Кист бо ту ишқбозӣ мекунад?
Кокулат чун шаршара нобофта,
Кӣ зи васлат сарфарозӣ мекунад?

Зиндагӣ ҷорист чун рӯди равон...
Бояд афкандан ба оби рӯд, дар оинаи оби мусаффо
Акси худ, тасвири худро,
На! Набояд афканад ӯ
сояи берӯҳу акси хираю тасвири беҷон,
Балки худро, номаи тақдири худро.
На! Набояд кард аз соҳил ситода сояи худро тамошо,
То туро рӯзе, ки меҷӯянд халқ,
Аз миёни мавҷҳо сар бар кунад ногаҳ парӣ,
Гӯяд: ӯ ҳам мурдаю ҳам зинда аст,
Нест дар қайду вале боқист дар одамгарӣ.

Зиндагӣ ҷорист чун рӯди равон,
Аз дили фарзанди инсон бар дили фарзанди инсон,
З-он яке бо пул чи осон бигзарад,
Дигаре аз байни тӯфон бигзарад...