|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
|
|
 |
Ҳикояти он дарвеш, ки дар кӯҳ хилват карда буд ва баёни ҳаловати интиқоъ ва хилват ва дохил шудан дар ин манқабат, ки «ано ҷалису ман закаранӣ ва анису ман истонаса бӣ» Саҷда карданду бигуфтанд: «Эй карим!
Дур бодо аз ту ранҷуриву бим».
Пас бурун ҷастанд сӯйи хонаҳо,
Ҳамчу мурғон дар ҳавои донаҳо.
Модароншон хашмгин гаштанду гуфт:
«Рӯз куттобу шумо бо лаҳв ҷуфт?»
Вақти таҳсил аст акнуну шумо
Мегурезед аз китобу усто?».
Узр оварданд, к-эй модар! Ту бист,
Ин гуноҳ аз мову аз тақсир нест.
Аз қазои осмон устоди мо
Гашт ранҷуру сақиму мубтало.
Модарон гуфтанд: «Макр асту дурӯғ,
Сад дурӯғ оранд баҳри таъми дӯғ.
Мо сабоҳ оем пеши усто,
То бибинем асли ин макри шумо».
Кӯдакон гуфтанд: «Бисмиллаҳ, равед,
Бар дурӯғу сидқи мо воқиф шавед».
69/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
