 |
|
|
 |
Ҷамъ омадани соҳирон аз Мадоин пеши Фиръавн ва ташрифҳо ёфтан ва даст бар сина задан дар қаҳри хасми ӯ, ки ин бар мо навис Гуфт астар бо шутур, к-эй хуш рафиқ,
Дар фарозу шебу дар роҳи дақиқ.
Ту наойӣ дар сару хуш меравӣ,
Ман ҳамеоям ба сар – дар чун ғавӣ.
Ман ҳамеафтам ба рав, дар ҳар даме,
Хоҳ дар хушкиву хоҳ андар намӣ.
Ин сабабро бозгӯ бо ман, ки чист?
То бидонам ман, ки чун бояд бизист?
Гуфт: «Чашми ман зи ту равшантар аст,
Баъд аз он ҳам аз баландӣ нозир аст.
Чун бароям бар сари кӯҳи баланд,
Охири ақба бибинам ҳушманд.
Пас ҳама пастиву болоии роҳ,
Дидаамро вонамояд ҳам Илоҳ.
Ҳар қадам ман аз сари биниш ниҳам,
Аз исору уфтодан вораҳам.
Ту бибинӣ пеши худ як-ду-се гом,
Дона биниву набинӣ ранҷи дом».
«Ястави-л-аъмо ладайкум ва-л-басир,
Фи-л-мақоми ва-н-нузули ва-л-масир».
Чун ҷанинро дар шикам Ҳақ ҷон диҳад,
Ҷазби аҷзо дар мизоҷи ӯ ниҳад.
Аз хуриш ӯ ҷазби аҷзо мекунад,
Тору пуди ҷисми худро метанад.
То чиҳил солаш ба ҷазби ҷузвҳо,
Ҳақ ҳарисаш карда бошад дар намо.
Ҷазби аҷзо рӯҳро таълим кард,
Чун надонад ҷазби аҷзо шоҳи фард?
Ҷомеъи ин зарраҳо хуршед буд,
Бе ғизо аҷзотро донад рабуд.
Он замоне, ки дароӣ ту зи хоб,
Ҳушу ҳисси рафтаро хонад шитоб.
То бидонӣ, к-он аз ӯ ғоиб нашуд,
Боз ояд, чун бифармояд, ки уд!
49/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
