 |
Ҷазби маъшуқ ошиқро «мин ҳайсу ло яъламуҳу-л-ошиқу ва ло ярҷуҳу ва ло яхтуру биболиҳ ва ло язҳару мин золика-л-ҷазби асарун фи-л-ошиқи илла-л-хавфа-л-мамзуҷи би-л-яъси маъа давоми-т-талаб» Омадем ин ҷо, ки дар садри ҷаҳон,
Гар набудӣ ҷазби он ошиқ ниҳон.
Ношикебо кай будӣ ӯ аз фироқ?
Кай давон боз омадӣ сӯйи вусоқ?
Майли маъшуқон ниҳон асту сатир,
Майли ошиқ бо дусад таблу нафир.
Як ҳикоят ҳаст ин ҷо з-эътибор,
Лек оҷиз шуд бухорӣ з-интизор.
Тарки он кардем, к-ӯ дар ҷустуҷӯст,
То ки пеш аз марг бинад рӯйи дӯст.
То раҳад аз марг, то ёбад наҷот,
З-он ки диди дӯст аст оби ҳаёт.
Ҳар кӣ диди ӯ набошад дафъи марг,
Дӯст набвад, ки на мевасташ, на барг.
Кор он кор аст, эй муштоқи маст,
К-андар он кор, ар расад маргат, хуш аст.
Шуд нишони сидқ имон, эй ҷавон,
Он ки ояд хуш туро марг андар он.
Гар нашуд имони ту, эй ҷон, чунин,
Нест комил, рав, биҷӯ икмоли дин.
Ҳар кӣ андар кори ту шуд маргдӯст,
Бар дили ту бекароҳат дӯст ӯст.
Чун кароҳат рафт, он худ марг нест,
Сурати марг асту нуқлон карданист.
Чун кароҳат рафт, мурдан нафъ шуд,
Пас дуруст ояд, ки мурдан дафъ шуд.
Дӯст, Ҳаққ асту касе, к-иш гуфт ӯ,
Ки туӣ они ману ман они ту.
Гӯш дор акнун, ки ошиқ мерасад,
Баста ишқ ӯро ба «ҳаблин мин масад».
Чун бидид ӯ чеҳраи садри ҷаҳон,
Гӯйиё парридаш аз тан мурғи ҷон.
Ҳамчу чӯби хушк афтод он танаш,
Сард шуд аз фарқи ҷон то нохунаш.
Ҳар чӣ карданд аз бухуру аз гулоб,
На биҷунбиду на омад дар хитоб.
Шоҳ чун дид он музаъфар рӯйи ӯ,
Пас фуруд омад зи маркаб сӯйи ӯ.
Гуфт: «Ошиқ дӯст меҷӯяд ба тафт,
Чунки маъшуқ омад, он ошиқ бирафт».
Ошиқи Ҳаққиву Ҳаққ он аст, к-ӯ,
Чун биёяд, набвад аз ту тои мӯ.
Сад чу ту фонист пеши он назар,
Ошиқӣ бар нафйи худ хоҷа, магар.
Сояиву ошиқӣ бар офтоб,
Шамс ояд, соя «ло» гардад шитоб.
Страница 223/229
|
Первая тетрадь
