 |
Баёни он ки ҳар чи ғафлату ғам ва коҳиливу торикӣ аст, ҳама аз тан аст, ки арзӣ асту суфло Ғафлат аз тан буд, чун тан рӯҳ шуд,
Бинад ӯ асрорро бе ҳеч буд.
Чун замин бархост аз ҷавви фалак,
На шабу на соя бошад, ливу лак.
Ҳар куҷо соясту шаб ё соягаҳ
Аз замин бошад, на аз афлоку маҳ.
Дуди пайваста ҳам аз ҳезум бувад,
На зи оташҳои мустанҷим бувад.
Ваҳм афтад дар хатову дар ғалат,
Ақл бошад дар исобатҳо фақат.
Ҳар гарониву касал худ аз тан аст,
Ҷон зи хиффат ҷумла дар парридан аст.
Рӯҳ сурх аз ғулбаи хунҳо бувад,
Рӯй зард аз ҷунбиши сафро бувад.
Рӯ сапед аз қуввати балғам бувад,
Бошад аз савдо, ки рӯ адҳам бувад.
Дар ҳақиқат холиқи осор ӯст,
Лек ҷуз иллат набинад аҳли пӯст.
Мағз, к-ӯ аз пӯстҳо овора нест,
Аз табибу иллат ӯро чора нест.
Чун дувум бор одамизода бизод,
Пойи худ бар фарқи иллатҳо ниҳод.
Иллати уло набошад дини ӯ,
Иллати ҷузвӣ надорад кини ӯ.
Мепарад чун офтоб андар уфуқ,
Бо арӯси сидқу сурат чун тутуқ.
Балки берун аз уфуқ в-аз чархҳо
Бемакон бошад чу арвоҳу нуҳо.
Бал уқули мост сояҳои ӯ,
Мефитад чун сояҳо дар пойи ӯ.
Муҷтаҳид ҳар гаҳ, ки бошад насшинос,
Андар он сурат наяндешад қиёс.
Чун наёбад насс андар сурате,
Аз қиёс он ҷо намояд ибрате.
Саҳифаи 172/229
|
دفتریکوم
