 |
|
|
 |
Ташбеҳи дунё, ки ба зоҳир фарох аст ва ба маънӣ танг ва ташбеҳи хоб, ки халос аст аз ин тангӣ Ҳамчу гармоба, ки тафсида бувад,
Танг ойӣ, ҷон-т пахсида шавад.
Гарчи гармоба ариз асту тавил,
З-он табиш танг оядат ҷону калил.
То бурун н-оӣ, бинагшояд дилат,
Пас чӣ суд омад фарохий манзилат?
Ё ки кафши танг пӯшӣ, эй ғавӣ!
Дар биёбони фарохе меравӣ.
Он фарохии биёбон танг гашт,
Бар ту зиндон омад он саҳрову дашт.
Ҳар кӣ дид ӯ мар туро аз дур, гуфт,
К-ӯ дар он саҳро чу лолай тар шукуфт.
ӯ надонад, ки ту ҳамчун золимон
Аз бурун дар гулшанӣ, ҷон дар фиғон.
Хоби ту он кафш берун кардан аст,
Ки замоне ҷонат озод аз тан аст.
Авлиёро хоб мулк аст, эй фалон,
Ҳамчу он асҳоби Каҳф андар ҷаҳон.
Хоб мебинанду он ҷо хоб на,
Дар адам дармераванду боб на.
Хонаи тангу дарун ҷон чангалук,
Кард вайрон, то кунад қасри мулук.
Чангалукам чун ҷанин андар раҳим,
Нӯҳмаҳа гаштам, шуд ин нуқлон муҳим.
Гар набошад дарди заҳ бар модарам,
Ман дар ин зиндон миёни озарам.
Модари табъам зи дарди марги хеш
Меканад раҳ, то раҳад барра зи меш.
То чарад он барра дар саҳрои сабз,
Ҳин! Раҳим бигшо, ки гашт ин барра габз.
Дарди заҳ гар ранҷи обистон бувад,
Бар ҷанин ишкастани зиндон бувад.
Ҳомила гирён зи раҳ кайна-л-манос?
В-он ҷанин хандон, ки пеш омад халос.
Ҳар чӣ зери чарх ҳастанд уммаҳот,
Аз ҷамоду аз баҳима в-аз набот,
Ҳар яке аз дарди ғайре ғофиланд,
Ҷуз касоне, ки набию комиланд.
Он чӣ кӯса донад аз хонай касон,
Балма аз хонай худаш кай донад он?
Он чӣ соҳибдил бидонад ҳоли ту,
Ту зи ҳоли худ надонӣ, эй аму!
171/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
