 |
|
|
 |
Ҷавоби хурӯс сагро Пас хурӯсаш гуфт: «Тан зан, ғам мах(в)ар,
Ки Худо бидҳад иваз з-инат дигар.
Асби ин хоҷа сақат хоҳад шудан,
Рав, зи фардо сер хур, кам кун ҳазан».
Мар сагонро ид бошад марги асб,
Рӯзии вофир бувад беҷаҳду касб.
Асбро бифрӯхт, чун бишнид мард,
Пеши саг шуд он хурӯсаш рӯйзард.
Рӯзи дигар ҳамчунон нонро рабуд
Он хурӯсу саг бар ӯ лаб баргушуд.
К-эй хурӯси ишвадеҳ! Чанд ин дурӯғ?
Золимиву козибиву бефурӯғ.
Асб, к-иш гуфтӣ сақат гардад, куҷост?
Кӯри ахтаргӯю маҳрумӣ зи рост».
Гуфт ӯро он хурӯси бохабар,
Ки сақат шуд асби ӯ ҷойи дигар.
Асбро бифрӯхту ҷаст ӯ аз зиён,
Он зиён андохт ӯ бар дигарон.
Лек фардо астараш гардад сақат,
Мар сагонро бошад он неъмат фақат.
Зуд астарро фурӯшид он ҳарис,
Ёфт аз ғам в-аз зиён он дам маҳис.
Рӯзи солис гуфт саг бо он хурӯс:
«Эй амири козибон, бо таблу кӯс!».
Гуфт: «ӯ бифрӯхт астарро шитоб»,
Гуфт: «Фардояш ғулом ояд мусоб.
Чун ғуломи ӯ бимирад, нонҳо
Бар сагу хоҳанда резанд ақрабо».
Ин шуниду он ғуломашро фурӯхт,
Раст аз хусрону рухро барфурӯхт.
Шукрҳо мекарду шодиҳо, ки ман
Растам аз се воқеа андар заман.
То забони мурғу саг омӯхтам,
Дидаи суъулқазоро дӯхтам.
Рӯзи дигар он саги маҳрум гуфт,
К-эй хурӯси жожхо, ку тоқу ҷуфт?
159/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
