 |
Истидъои он мард аз Мӯсо забони баҳоим бо туюр Гуфт Мӯсоро яке марди ҷавон,
Ки биёмӯзам забони ҷонварон,
То бувад, к-аз бонги ҳайвоноту дад
Ибрате ҳосил кунам дар дини х(в)ад.
Чун забонҳои банӣ Одам ҳама
Дар пайи об асту нону дамдама,
Бу, ки ҳайвонотро дарде дигар
Бошад, аз тадбири ҳангоми гузар.
Гуфт Мӯсо: «Рав, гузар кун з-ин ҳавас,
К-ин хатар дорад басе дар пешу пас.
Ибрату бедорӣ аз Яздон талаб,
Н-аз китобу аз мақолу ҳарфу лаб».
Гармтар шуд мард з-он манъаш, ки кард,
Гармтар гардад ҳаме аз манъ мард.
Гуфт: «Эй Мӯсо! Чу нури ту битофт,
Ҳар чи чизе буд, чизе аз ту ёфт.
Мар маро маҳрум кардан з-ин мурод,
Лоиқи лутфат набошад, эй ҷавод!
Ин замон қоиммақоми Ҳақ тувӣ,
Яъс бошад, ки маро монеъ шавӣ».
Гуфт Мӯсо: «Ё раб! Ин марди салим,
Сухра кардасташ магар деви раҷим!
Гар биёмӯзам, зиён кораш бувад,
В-ар наёмӯзам, дилаш бад мешавад».
Гуфт: «Эй Мӯсо! Биёмӯзаш, ки мо
Рад накардем аз карам ҳаргиз дуъо».
Гуфт: «Ё раб! ӯ пушаймонӣ х(в)арад,
Даст хояд, ҷомаҳоро бардарад».
Нест қудрат ҳар касеро созвор,
Аҷз беҳтар мояи парҳезгор.
Фақр аз ин рӯ фахр омад ҷовидон,
Ки ба тақво монд дасти норасон.
З-он ғинову з-он ғанӣ мардуд шуд,
Ки зи қудрат сабрҳо бадруд шуд.
Одамиро аҷзу фақр омад амон
Аз балои нафси пурҳирсу ғамон.
Он ғам омад з-орзуҳои фузул,
Ки бад-он хӯ кардааст он сайди ғул.
Орзуи гил бувад гилхораро,
Гулшакар нагворад он бечораро.
Саҳифаи 156/229
|
دفتریکوم
