 |
|
|
 |
Қиссаи фарёд расидани расул алайҳиссалом корвони арабро, ки аз ташнагӣ ва беобӣ дармонда буданд ва дил бар марг ниҳода, шутурону халқ забон бурун андохта Андар он водӣ гурӯҳе аз араб
Хушк шуд аз қаҳти бороншон қираб.
Дар миёни он биёбон монда,
Корвони марг худ бархонда.
Ногаҳоне он муғиси ҳар ду кавн
Мустафо пайдо шуд аз раҳ баҳри авн.
Дид он ҷо корвоне бас бузург,
Бар тафи регу раҳи саъбу сутург.
Уштуроншонро забон овехта,
Халқ андар рег ҳар сӯ рехта.
Раҳмаш омад, гуфт: «Ҳин! Зутар равед,
Чанд ёре сӯйи он кусбон давед.
Гар сиёҳӣ бар шутур машк оварад,
Сӯйи мири худ ба зудӣ мебарад.
Он шутурбони сияҳро бо шутур
Сӯйи ман оред бо фармони мур».
Сӯйи кусбон омаданд он толибон,
Баъди як соат бидиданд ончунон,
Бандае мешуд, сияҳ, бо уштуре,
Ровия пуроб, чун ҳадябаре.
Пас бад-ӯ гуфтанд: «Мехонад туро
Ин тараф, хайру-л-башар, хайру-л-варо».
Гуфт: «Ман нашносам ӯро, кист ӯ?»
Гуфт: «ӯ он моҳрӯйи қандхӯ».
Навъҳо таъриф кардандаш, ки ҳаст,
Гуфт: «Моно, ӯ магар он шоир аст
Ки гурӯҳеро забун кард ӯ ба сеҳр,
Ман наёям ҷониби ӯ ним шибр».
Каш-кашонаш овариданд он тараф,
ӯ фиғон бардошт дар ташнеъу таф.
Чун кашидандаш ба пеши он азиз,
Гуфт: «Нӯшед обу бардоред низ».
Ҷумларо з-он машки ӯ сероб кард,
Уштурону ҳар касе з-он об х(в)ард.
Ровия пур карду машк аз машки ӯ,
Абри гардун хира монд аз рашки ӯ.
Ин касе дидаст, к-аз як ровия
Сард гардад сӯзи чандон ҳовия?
Ин касе дидаст, к-аз як машки об
Гашт чандин машк пур беизтироб?
Машк худ рӯпӯш буду мавҷи фазл
Мерасид аз амри ӯ аз баҳри асл.
Об аз ҷӯшиш ҳамегардад ҳаво
В-он ҳаво гардад зи сардӣ обҳо.
Балки беиллат ва берун з-ин ҳикам
Об рӯёнид таквин аз адам.
Ту зи тифлӣ чун сабабҳо дидаӣ,
Дар сабаб аз ҷаҳл барчафсидаӣ.
Бо сабабҳо аз мусаббиб ғофилӣ,
Сӯйи ин рӯпӯшҳо з-он моилӣ.
Чун сабабҳо рафт бар сар мезанӣ,
Раббанову раббаноҳо мекунӣ.
Рабб мегӯяд: «Бирав сӯйи сабаб,
Чун зи сунъам ёд кардӣ? Эй аҷаб!»
Гуфт: «З-ин пас ман туро бинам ҳама,
Нангарам сӯйи сабаб в-он дамдама».
Гӯядаш: «Рудду лаъоду» кори туст,
Эй ту андар тавбаву мисоқ суст.
Лек ман он нангарам, раҳмат кунам,
Раҳматам пурр аст, бар раҳмат танам.
Нангарам аҳди бадат, бидҳам ато
Аз карам ин дам чу мехонӣ маро».
Қофила ҳайрон шуд андар кори ӯ:
«Ё Муҳаммад! Чист ин, эй баҳрхӯ?
Кардаӣ рӯпӯш машки хурдро,
Ғарқа кардӣ ҳам араб ҳам курдро».
149/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
