 |
Навмед шудани анбиё алайҳимуссалом аз қабулу пазироии мункирон. Қавлуҳу таъоло: «Ҳатто изо астайъаса-р-русулу...» Анбиё гуфтанд бо хотир, ки чанд
Медиҳем инрову онро ваъзу панд?
Чанд кӯбем оҳани сарде зи ғай,
Дар дамидан дар қафс ҳин! То ба кай?
Ҷунбиши халқ аз қазову ваъда аст,
Тезии дандон зи сӯзи меъда аст.
Нафси аввал ронд бар нафси дувум,
Моҳӣ аз сар ганда бошад, не зи дум.
Лек ҳам медону хар мерон чу тир,
Чунки «баллиғ» гуфт Ҳақ, шуд ногузир.
Ту намедонӣ, к-аз ин ду кистӣ,
Ҷаҳд кун чандон, ки бинӣ чистӣ.
Чун ниҳӣ бар пушти киштӣ борро,
Бар таваккул мекунӣ он корро.
Ту намедонӣ, ки аз ҳар ду киӣ,
Ғарқаӣ андар сафар ё ноҷиӣ?
Гар бигӯйӣ: «То надонам ман киам,
Барнахоҳам тохт дар киштиву ям.
Ман дар ин раҳ ноҷиам ё ғарқаам,
Кашф гардон, к-аз кадомин фирқаам?
Ман нахоҳам рафт ин раҳ бо гумон,
Бар умеди хушк ҳамчун дигарон».
Ҳеч бозаргоние н-ояд зи ту,
З-он ки дар ғайб аст сирри ин ду рӯ.
Тоҷири тарсандатабъи шишаҷон
Дар талаб на суд дорад, на зиён.
Бал зиён дорад, ки маҳрум асту хор,
Нур ӯ ёбад, ки бошад шӯълахор.
Чунки бар бук аст ҷумлай корҳо,
Кори дин авло, к-аз ин ёбӣ раҳо.
Нест дастуре бад-ин ҷо қаръи боб,
Ҷуз умед, «Аллоҳу аълам би-с-савоб».
Саҳифаи 145/229
|
دفتریکوم
