 |
|
|
 |
Боз ҷавоби анбиё алайҳимуссалом эшонро Анбиё гуфтанд: «Навмедӣ бад аст,
Фазлу раҳматҳои борӣ беҳад аст.
Аз чунин муҳсин нашояд ноумед,
Даст дар фатроки ин раҳмат занед».
Эй басо коро, ки аввал саъб гашт,
Баъд аз он бигшода шуд, сахтӣ гузашт.
Баъди навмедӣ басе уммедҳост,
Аз паси зулмат басе хуршедҳост.
Худ гирифтам, ки шумо сангин шудет,
Қуфлҳо бар гӯшу бар дил барзадет.
Ҳеч моро бо қабуле кор нест,
Кори мо таслиму фармон карданест.
ӯ бифармудастмон ин бандагӣ,
Нест моро аз худ ин гӯяндагӣ.
Ҷон барои амри ӯ дорем мо,
Гар ба реге гӯяд ӯ, корем мо.
Ғайри Ҳақ ҷони набиро ёр нест,
Бо қабулу радди халқаш кор нест.
Музди таблиғи рисолоташ аз ӯст,
Зишту душманрӯ шудем аз баҳри дӯст.
Мо бар ин даргаҳ малулон нестем,
То зи бӯъди роҳ ҳар ҷо бистем.
Дилфурӯбаста-в мулул он кас бувад,
К-аз фироқи ёр дар маҳбас бувад.
Дилбару матлуб бо мо ҳозир аст,
Дар нисори раҳматаш ҷон шокир аст.
Дар дили мо лолазору гулшанест,
Пириву пажмурдагиро роҳ нест.
Доимо тарру ҷавонему латиф,
Тозаву ширину хандону зариф.
Пеши мо сад солу як соат якест,
Ки дарозу кӯтаҳ аз мо мунфакест.
Он дарозу кӯтаҳӣ дар ҷисмҳост,
Он дарозу кӯтаҳ андар ҷон куҷост?
Се саду нӯҳ сол он Асҳоби Каҳф,
Пешашон як рӯзи беандӯҳу лаҳф.
В-он гаҳе бинмудашон як рӯз ҳам,
Ки ба тан бозомад арвоҳ аз адам.
Чун набошад рӯзу шаб ё моҳу сол,
Кай бувад сериву пириву малол?
Дар гулистони адам чун бех(в)адист,
Мастӣ аз сағроқи лутфи эзадист.
«Лам язуқ лам ядри» ҳар кас к-ӯ нах(в)ард,
Кай ба ваҳм орад ҷуъал анфоси вард?
Нест мавҳум, ар будӣ мавҳум он,
Ҳамчу мавҳумон шудӣ маъдум он.
Дӯзах андар ваҳм чун орад биҳишт?
Ҳеч тобад рӯйи хуб аз хуки зишт?
Ҳин! Гулӯи худ мабур, ҳон, эй муҳон!
Инчунин луқма расида то даҳон.
Роҳҳои саъб поён бурдаем,
Раҳ бар аҳли хеш осон кардаем.
137/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
