 |
Фирефтани рустоӣ шаҳриро ва ба даъват хондан ба лобаву илҳоҳи бисёр Эй бародар! Буд андар момазо
Шаҳрие бо рустоӣ ошно.
Рустоӣ чун суйи шаҳр омадӣ,
Хиргаҳ андар кӯйи он шаҳрӣ задӣ.
Ду маҳу се моҳ меҳмонаш будӣ,
Бар дукони ӯву бар хонаш будӣ.
Ҳар ҳавоиҷро, ки будаш, он замон
Рост кардӣ марди шаҳрӣ ройгон.
Рӯ ба шаҳрӣ карду гуфт: «Эй хоҷа! Ту,
Ҳеч меноӣ сӯйи деҳ фурҷаҷӯ?
Аллаҳ, Аллаҳ ҷумла фарзандон биёр,
К-ин замони гулшан асту навбаҳор.
Ё ба тобистон биё, вақти самар,
То бибандам хидмататро ман камар.
Хайлу фарзандону қавматро биёр,
Дар деҳи мо бош се моҳу чаҳор.
Ки баҳорон хиттаи деҳ х(в)аш бувад,
Киштзору лолаи дилкаш бувад».
Ваъда додӣ шаҳрӣ ӯро дафъи ҳол,
То баромад баъди ваъда ҳашт сол.
ӯ ба ҳар соле ҳамегуфтӣ, ки кай
Азм хоҳӣ кард? К-омад моҳи дай.
ӯ баҳона сохтӣ, к-имсоламон
Аз фалон хитта биёмад меҳмон.
Соли дигар, гар тавонам вораҳид
Аз муҳиммот, он тараф хоҳам давид».
Гуфт: «Ҳастанд он аёлам мунтазир,
Баҳри фарзандони ту, эй аҳли бир!»
Боз ҳар соле чу лаклак омадӣ,
То муқими қуббаи шаҳрӣ шудӣ.
Хоҷа ҳар соле зи зарру моли хеш
Харҷи ӯ кардӣ, гушодӣ боли хеш.
Охирин каррат се моҳ он паҳлавон
Хон ниҳодаш бомдодону шабон.
Аз хиҷолат бозгуфт ӯ хоҷаро:
«Чанд ваъда? Чанд бифребӣ маро?»
Гуфт хоҷа: «Ҷисму ҷонам васлҷӯст,
Лек ҳар таҳвил андар ҳукми ҳуст.
Одамӣ чун киштӣ асту бодбон,
То ки орад бодро он бодрон.
Боз савгандон бидодаш, к-эй карим!
Гир фарзандон, биё, бингар наъим.
Дасти ӯ бигрифт се каррат ба аҳд,
К-Аллаҳ – Аллаҳ зу биё, бинмой ҷаҳд.
Баъди даҳ солу ба ҳар соле чунин
Лобаҳову ваъдаҳои шаккарин
Кӯдакони хоҷа гуфтанд: «Эй падар,
Моҳу абру соя ҳам дорад сафар.
Ҳаққҳо бар вай ту собит кардаӣ,
Ранҷҳо дар кори ӯ бас бурдаӣ.
ӯ ҳамехоҳад, ки баъзе ҳаққи он
Вогузорад, чун шавӣ ту меҳмон.
Бас васият кард моро ӯ ниҳон,
Ки кашедаш сӯйи деҳ лобакунон».
Гуфт: «Ҳақ аст ин, вале эй сибавайҳ,
Иттақи шарра ман аҳсанта илайҳ».
Дӯстӣ тухми дами охир бувад,
Тарсам аз ваҳшат, ки он фосид шавад.
Сӯҳбате бошад чу шамшери қатӯъ,
Ҳамчу дай дар бӯстону дар зурӯъ.
Сӯҳбате бошад чу фасли навбаҳор,
З-ӯ иморатҳову дахли бешумор.
Ҳазм он бошад, ки занни бад барӣ,
То гурезиву шавӣ аз бад барӣ.
«Ҳазму сӯъу-з-занн» гуфтаст он расул,
Ҳар қадамро дом медон, эй фазул.
Рӯйи саҳро ҳаст ҳамвору фарох,
Ҳар қадам домест, кам рон устох.
Он бузи кӯҳӣ давад, ки дом ку?
Чун битозад, домаш афтад дар гулӯ.
Он ки мегуфтӣ, ки ку? Инак бибин,
Дашт медидӣ, намедидӣ камин.
Бе камину дому сайёд, эй аёр!
Дунба кай бошад миёни киштзор?
Он ки густох омаданд андар замин,
Устухону каллаҳошонро бибин.
Чунки гӯристон равӣ, эй муртазо,
Устухоншонро бипурс аз момазо.
То ба зоҳир бинӣ он мастони кӯр,
Чун фурӯ рафтанд дар чоҳи ғурур.
Чашм агар дорӣ ту, кӯрона маё
В-ар надорӣ чашм, даст овар асо.
Он асои ҳазму истидлолро
Чун надорӣ дид, мекун пешво.
В-ар асои ҳазму истидлол нест,
Бе асокаш бар сари ҳар раҳ маҳест,
Гом з-он сон неҳ, ки нобино ниҳад,
То ки по аз чоҳу аз саг вораҳад.
Ларз-ларзону ба тарсу эҳтиёт,
Мениҳад по, то наяфтад дар хубот.
Эй зи дуде ҷаста дар норе шуда,
Луқма ҷуста, луқмаи море шуда.
Саҳифаи 9/229
|
دفتریکوم
