|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
دفتر سوم |
|
 |
Пайдо шудани ситораи Мӯсо алайҳиссалом дар осмон ва ғиреви мунаҷҷимон дар майдон Бар фалак пайдо шуд он исторааш,
Кӯрии Фиръавну макру чорааш.
Рӯз шуд, гуфташ, ки эй Имрон, бирав,
Воқифи он ғулғулу он бонг шав.
Ронд Имрон ҷониби майдону гуфт:
«Ин чӣ ғулғул буд? Шоҳанаҳ нахуфт».
Ҳар мунаҷҷим сарбараҳна, ҷомачок,
Ҳамчу асҳоби азо бӯсид хок.
Ҳамчу асҳоби азо овозашон
Буд гирифта аз фиғону созашон.
Ришу мӯ барканда, рӯ бидридагон,
Хок бар сар карда, хун пур дидагон.
Гуфт: «Хайр аст! Ин чӣ ошӯб асту ҳол?
Бад нишоне медиҳад манҳус сол».
Узр оварданду гуфтанд: «Эй амир!
Кард моро дасти тақдираш асир.
Ин ҳама кардему давлат тира шуд,
Душмани шаҳ ҳаст гашту чира шуд.
Шаб ситорай он писар омад аён
Кӯрии мо, бар ҷабини осмон.
Зад ситорай он паямбар бар само,
Мо ситорабор гаштем аз буко».
Бо дили хуш шод Имрон в-аз нифоқ
Даст бар сар мебизад, к-оҳ, ал-фироқ.
Кард Имрон хеш пурхашму туруш,
Рафт чун девонагон бе ақлу ҳуш.
Хештанро аъҷамӣ карду биронд,
Гуфтаҳои бас хашин бар ҷамъ хонд.
Хештанро туршу ғамгин сохт ӯ,
Нардҳои божгуна бохт ӯ.
Гуфташон: «Шоҳи маро бифрефтед?
Аз хиёнат в-аз тамаъ нашкефтед?
Сӯйи майдон шоҳро ангехтед,
Обрӯйи шоҳи моро рехтед.
Даст бар сина задет андар замон:
Шоҳро мо фориғ орем аз ғамон».
Шоҳ ҳам бишниду гуфт: «Эй хоинон,
Ман баровезам шуморо беамон.
Хешро дар мазҳака андохтам,
Молҳо бо душманон дарбохтам.
То ки имшаб ҷумла исроилиён
Дур монданд аз мулоқоти занон.
Мол рафту обрӯву кор хом,
Ин бувад ёриву афъоли киром?
Солҳо идрору хилъат мебаред,
Мамлакатҳоро мусаллам мех(в)аред.
Роятон ин буду фарҳангу нуҷум?
Таблхоронеду маккореду шум.
Ман шуморо бардарам в-оташ занам,
Биниву гӯшу лабонтон барканам.
Ман шуморо ҳезуми оташ кунам,
Айши рафта бар шумо нох(в)аш кунам».
Саҷда карданду бигуфтанд: «Эй хидев!
Гар яке каррат зи мо чарбид дев.
Солҳо дафъи балоҳо кардаем,
Ваҳм ҳайрон з-он чӣ моҳо кардаем.
Фавт шуд аз мову ҳамлаш шуд падид,
Нутфааш ҷасту раҳим – андар хазид.
Лек истиғфори ин рӯзи вилод
Мо нигаҳ дорем, эй шоҳу қубод.
Рӯзи милодаш расад бандем мо,
То нагардад фавту наҷҳад ин қазо.
Гар надорем ин нигаҳ, моро бикуш,
Эй ғуломи ройи ту афкору ҳуш».
То ба нӯҳ маҳ мешумурд ӯ рӯз-рӯз,
То напаррад тири ҳукми хасмдӯз.
Чун макон бар ломакон ҳамла барад,
Сарнигун ояд, зи хуни худ х(в)арад.
Чун замин бо осмон хасмӣ кунад,
Шӯра гардад, сар зи марге барзанад.
Нақш бо наққош панҷа мекунад,
Сиблатону риши худ бармеканад.
Саҳифаи 34/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
دفتریکوم