 |
Қиссаи аҳли Зарвон ва ҳилат кардани эшон то бе заҳмати дарвешон боғҳоро қатоф кунанд Қиссаи асҳоби Зарвон хондаӣ?
Пас, чаро дар ҳилаҷӯйӣ мондаӣ?
Ҳила мекарданд каждумнеши чанд,
Ки буранд аз рӯзии дарвеши чанд.
Шаб ҳама шаб месиголиданд макр
Рӯй дар рӯ карда, чандин Амру Бакр.
Хуфя мегуфтанд сирҳо он бадон,
То набояд, ки Худо дарёбад он!
Бо гиландоянда исголид гил!
Даст коре мекунад пинҳон зи дил!
Гуфт: «Ало яълам ҳавока ман халақ?
Инна фӣ наҷвока сидқан ам малақ?
Кайфа яғфул ъан заъайнин қад ғадо,
Ман юъоин айна масвоҳу ғадо?
Айнамо қад ҳабито ав саъидо,
Қад таваллоҳу ва аҳсо ададо».
Гӯшро акнун зи ғафлат пок кун,
Истимоъи ҳаҷри он ғамнок кун.
Он закоте дон, ки ғамгинро диҳӣ,
Гӯшро чун пеши дастонаш ниҳӣ.
Бишнавӣ ғамҳои ранҷурони дил,
Фоқаи ҷони шариф аз обу гил.
Хонаи пурдуд дорад пурфанӣ,
Мар варо бигшой з-исғо равзане.
Гӯши ту ӯро чу роҳи дам шавад,
Дуди талх аз хонаи ӯ кам шавад.
Ғамгусорӣ кун ту бо мо, эй равӣ!
Гар ба сӯйи рабби аъло меравӣ.
Ин тараддуд ҳабсу зиндоне бувад,
Ки бинагзорад, ки ҷон сӯйе равад.
Ин бад-ин сӯ, он бад-он сӯ мекашад,
Ҳар яке гӯё: «Манам роҳи рашад».
Ин тараддуд ақбаи роҳи Ҳақ аст,
Эй хунук онро ки пояш мутлақ аст.
Бетараддуд меравад дар роҳи рост,
Раҳ намедонӣ, биҷӯ, гомаш куҷост.
Гоми оҳуро бигиру рав муоф,
То расӣ аз гоми оҳу то ба ноф.
З-ин равиш бар авҷи анвар меравӣ,
Эй бародар! Гар бар озар меравӣ.
На зи дарё тарс, на аз мавҷу каф,
Чун шунидӣ ту хитоби «ло тахаф».
«Ло тахаф» дон, чунки хавфат дод Ҳақ,
Нон фиристад, чун фиристодат табақ.
Хавф он касрост, к-ӯро хавф нест,
Ғусса он касро, к-аш ин ҷо тавф нест.
Саҳифаи 15/229
|
دفتریکوم
