Чун сабзаи ду соҳили ту ман, ки зи хурдӣ
Сабзида, муҳаббат ба Ватан сахт бибастам,

Дар ҳар қадами умр чу оби ту давидам,
Аммо чу зи ту суде наяфзуда зи дастам.

Имрӯз зи ту хонаи ҳар деҳа мунаввар,
Шодобу зарафшон шуда ҳар дашту биёбон.

Аз ту дамани ташна шуд ободу ҷавонбахт
Монандаи дилдодаи маҳҷур зи ҷонон...

Хоҳам, ки ба мислат ба раҳи умр давида,
Ибрат зи накӯкорию эҳсони ту гирам.

Замин нарму само наздиктар шуд,
Дили одам зи одам баҳравар шуд.

Суруди ёр-ёри тӯи ёрон
Диҳад ғул-ғул зи байни кӯҳсорон,

Боз мерезад зи шодӣ ашк чашми интизор,
Мешавад ҷашни арӯсӣ, мерасад базми висол.

Ҳамнабардонам ҳама қурбон шуданд,
Дасти танҳоям зи хоки кишварам қувват гирифт.

صحیفه 1/111