 |
Бохабар шудани он ғариб аз вафоти он мӯҳтисиб ва истиғфори ӯ аз эътимод бар махлуқ ва таъвил бар атои махлуқ ва ёди неъматҳои Ҳақ карданаш ва инобат ба Ҳақ аз ҷурми худ «сумма-л-лазина кафару бираббиҳим яъдилуна Чун ба ҳуш омад, бигуфт: «Эй кирдгор!
Муҷримам, будам ба халқ уммедвор.
Гарчи хоҷа бас саховат карда буд,
Ҳеч он куфви атои ту набуд.
ӯ кулаҳ бахшиду ту сар пурхирад,
ӯ қабо бахшиду ту болову қад.
ӯ зарам доду ту дасти заршумор,
ӯ сутурам доду ту ақли савор.
Хоҷа шамъам доду ту чашми қарир,
Хоҷа нуқлам доду ту тӯъмапазир.
ӯ вазифа доду ту умру ҳаёт,
Ваъдааш зар, ваъдаи ту таййибот.
ӯ висоқам доду ту чарху замин,
Дар висоқат ӯву сад чун ӯ самин.
Зар аз они туст, зар ӯ н-офарид,
Нон аз они туст, нон аз туш расид.
Он сахову раҳм ҳам ту додияш,
К-аз саховат мефузудӣ шодияш.
Ман мар ӯро қиблаи худ сохтам,
Қибласози аслро андохтам».
Мо куҷо будем? К-он дайёни дин
Ақл мекорид андар обу тин.
Чун ҳамекард аз адам гардун падид
В-ин бисоти хокро мегустарид.
З-ахтарон месохт ӯ мисбоҳҳо
В-аз табоеъ қуфл бо мифтоҳҳо.
Эй басо бунёдҳо пинҳону фош
Музмари ин сақф карду ин фирош.
Одам устурлоби авсофи улуст,
Васфи Одам мазҳари оёти ӯст.
Ҳар чӣ дар вай менамояд, акси ӯст,
Ҳамчу акси моҳ андар оби ҷӯст.
Бар сутурлобаш нуқуши анкабут
Баҳри авсофи азал дорад субут.
То зи чархи ғайб в-аз хуршеди рӯҳ
Анкабуташ дарс гӯяд аз шурӯҳ.
Анкабуту ин сутурлоби рашод,
Бе мунаҷҷим дар кафи ом уфтод.
Анбиёро дод Ҳақ танҷими ин,
Ғайбро чашме бибояд ғайббин.
Дар чаҳи дунё фитоданд ин қурун,
Акси худро дид ҳар як чаҳ – дарун.
Акс дар чаҳ диду аз берун надид,
Ҳамчу шери гӯл андар чаҳ давид.
Аз бурун дон, он чӣ дар чоҳат намуд,
В-арна он шерӣ, ки дар чаҳ шуд фуруд.
Бурд харгӯшеш аз раҳ, к-эй фалон,
Дар таги чоҳ аст он шери жаён.
Даррав андар чоҳ, к-ин аз вай бикаш,
Чун аз ӯ ғолибтарӣ, сар барканаш».
Он муқаллид сухраи харгӯш шуд,
Аз хаёли хештан пурҷӯш шуд.
ӯ нагуфт: «Ин нақш доди об нест»,
Ин ба ҷуз тақлиби он қаллоб нест.
Ту ҳам аз душман чу кине мекашӣ,
Эй забуни шаш, ғалат дар ҳар шашӣ.
Он адоват андар ӯ акси Ҳақ аст,
К-аз сифоти қаҳр он ҷо муштақ аст.
В-он гунаҳ дар вай зи ҷинси ҷурми туст,
Бояд он хӯро зи табъи хеш шуст.
Хулқи зиштат, андар ӯ рӯят намуд,
Ки туро ӯ саҳфаи ойина буд.
Чунки қубҳи хеш дидӣ, эй ҳасан,
Андар ойина, бар ойина мазан.
Мезанад бар об исторай санӣ,
Хок ту бар акси ахтар мезанӣ.
К-ин ситорай наҳс дар об омадаст,
То кунад ӯ саъди моро зердаст.
Хоки истило бирезӣ бар сараш,
Чунки пиндорӣ зи шубҳа ахтараш.
Акс пинҳон гашту андар ғайб ронд,
Ту гумон бурдӣ, ки он ахтар намонд.
Он ситорай наҳс ҳаст андар само,
Ҳам бад-он сӯ боядаш кардан даво.
Балки бояд дил сӯйи бесӯй баст,
Наҳси ин сӯ акси наҳси бесӯ аст.
Дод доди Ҳақ шиносу бахшишаш,
Акси он дод аст андар панҷу шаш.
Гар бувад доди хасон афзун зи рег,
Ту бимирӣ в-он бимонад мурдарег.
Акс охир чанд пояд дар назар?
Аслбинӣ пеша кун, эй кажнигар!
Ҳақ чу бахшиш кард бар аҳли ниёз,
Бо ато бахшидашон умри дароз.
Холидин шуд неъмату мунъам алайҳ,
«Муҳйию-л-мавто»-ст фаҷтозу илайҳ.
Доди Ҳақ бо ту даромезад чу ҷон,
Ончунон ки он ту бошиву ту он.
Гар намонад иштиҳои нону об,
Бидҳадат бе ин ду қути мустатоб.
Фарбеҳӣ гар рафт, Ҳақ дар лоғарӣ
Фарбеҳӣ пинҳон-т бахшад, он сарӣ.
Чун париро қувват аз бӯ медиҳад,
Ҳар малакро қути ҷон ӯ медиҳад.
Ҷон чӣ бошад, ки ту созӣ з-ӯ санад?
Ҳақ ба ишқи хеш зинда-т мекунад.
З-ӯ ҳаёти ишқ хоҳу ҷон махоҳ,
Ту аз ӯ он ризқ хоҳу нон махоҳ.
Халқро чун об дон софу зулол,
Андар он тобон сифоти зулҷалол.
Илмашону адлашону лутфашон,
Чун ситорай чарх дар оби равон.
Подшоҳон мазҳари шоҳии Ҳақ,
Фозилон миръоти огоҳии Ҳақ.
Қарнҳо бигзашту ин қарни навест,
Моҳ он моҳ аст, об он об нест.
Адл он адл асту фазл он фазл ҳам,
Лек мустадбил шуд он қарну умам.
Қарнҳо бар қарнҳо рафт, эй ҳумом!
В-ин маъонӣ барқарору бардавом.
Об мубдал шуд дар ин ҷӯ чанд бор,
Акси моҳу акси ахтар барқарор.
Пас биноаш нест бар оби равон,
Балки бар ақтори арзи осмон.
Ин сифатҳо чун нуҷуми маънавист,
Дон, ки бар чархи маъонӣ муставист.
Хубрӯён ойинай хубии ӯ,
Ишқи эшон акси матлубии ӯ.
Ҳам ба асли худ равад ин хадду хол.
Доимо дар об кай монад хаёл?
Ҷумла тасвирот акси оби ҷӯст,
Чун бимолӣ чашми худ, худ ҷумла ӯст.
Боз ақлаш гуфт: «Бигзор ин ҳавал,
Халл дӯшоб асту дӯшоб аст хал.
Хоҷаро чун ғайр гуфтӣ аз қусур?
Шарм дор, эй аҳвал, аз шоҳи ғаюр.
Хоҷаро, ки даргузаштаст аз асир,
Ҷинси ин мушони торикӣ магир.
Хоҷаи ҷон бин, мабин ҷисми гарон,
Мағз бин ӯро, мабинаш устухон.
Хоҷаро аз чашми Иблиси лаъин
Мангару нисбат макун ӯро ба тин.
Ҳамраҳи хуршедро шабпар махон,
Он ки ӯ масҷуд шуд, соҷид мадон.
Аксҳоро монад ину акс нест,
Дар мисоли акс Ҳақ бинмуданист.
Офтобе дид ӯ, ҷомид намонд,
Равғани гул равғани кунҷид намонд.
Чун мубаддал гаштаанд абдоли Ҳақ,
Нестанд аз халқ баргардон варақ.
Қиблаи ваҳдоният ду чун бувад?
Хок масҷуди малоик чун шавад?
Чун дар ин ҷӯ дид акси себ мард,
Доманашро диди он пурсеб кард.
Он чӣ дар ҷӯ дид, кай бошад хаёл?
Чунки шуд аз диданаш пур сад ҷувол.
Тан мабину он макун, к-он букму сум,
«Каззабу би-л-ҳаққи ламмо ҷоъаҳум».
«Мо рамайта из рамайт» Аҳмад будаст,
Дидани ӯ дидани холиқ шудаст.
Хидмати ӯ хидмати Ҳақ кардан аст,
Рӯз дидан дидани ин равзан аст.
Хоса ин равзан дурахшон аз х(в)ад аст,
Не вадеъай офтобу фарқад аст.
Ҳам аз он хуршед зад бар равзане,
Лек аз роҳу суйи маъҳуд не.
Дар миёни шамсу ин равзан раҳе
Ҳаст, равзанҳо нашуд з-ӯ огаҳе.
То агар абре барояд чархпӯш,
Андар ин равзан бувад нураш ба ҷӯш.
Ғайри роҳи ин ҳавову шаш ҷиҳат,
Дар миёни равзану хур маълафат.
Мидҳату тасбеҳи ӯ тасбеҳи Ҳақ,
Мева мерӯяд зи айни ин табақ.
Себ рӯяд з-ин сабад, хуш лахт-лахт,
Айб набвад, гар ниҳӣ номаш дарахт.
Ин сабадро ту дарахти себ хон,
Ки миёни ҳар ду роҳ омад ниҳон.
Он чӣ рӯяд аз дарахти борвар,
З-ин сабад рӯяд ҳамон навъ аз самар.
Пас сабадро ту дарахти бахт бин,
Зери сояй ин сабад хуш менишин.
Нон чу итлоқ оварад, эй меҳрубон!
Нон чаро мегӯияш? Маҳмуда хон.
Хоки раҳ чун чашм равшан карду ҷон,
Хоки ӯро сурма бину сурма дон.
Чун зи рӯйи ин замин тобад шуруқ,
Ман чаро боло кунам рӯ дар Аюқ?
Шуд фано, ҳасташ махон, эй чашмшӯх!
Дар чунин ҷӯ хушк кай монад кулӯх?
Пеши ин хуршед кай тобад ҳилол?
Бо чунон Рустам чӣ бошад зӯри Зол?
Толиб асту ғолиб аст он кирдгор,
То зи ҳастиҳо барорад ӯ димор.
Ду магӯву ду мадону ду махон,
Бандаро дар хоҷаи худ маҳв дон.
Хоҷа ҳам дар нури хоҷаофарин
Фонӣ асту мурдаву моту дафин.
Чун ҷудо бинӣ зи Ҳаққ ин хоҷаро,
Гум кунӣ ҳам матну ҳам дебоҷаро.
Чашму дилро, ҳин, гузора кун зи тин,
Ин яке қибласт, ду қибла мабин.
Чун ду дидӣ, мондӣ аз ҳар ду тараф,
Оташе дар хаф фитоду рафт хаф.
Страница 96/140
|
Первая тетрадь
