 |
|
|
 |
Овоз додани ҳотиф мар толиби ганҷро ва эълом кардан аз ҳақиқати асрори он Андар ин буд ӯ, ки илҳом омадаш,
Кашф шуд ин мушкилот аз Эзадаш.
К-ӯ бигуфтат: «Дар камон тире бинеҳ»,
Кай бигуфтандат, ки андаркаш ту зеҳ?»
ӯ нагуфтат, ки камонро сахт каш,
«Дар камон неҳ», гуфт ӯ: «Неҳ, пур кунаш».
Аз фузулӣ ту камон афроштӣ,
Санъати қаввосие бардоштӣ.
Тарки ин сахтакамоне рав, бигӯ,
Дар камон неҳ тиру парридан маҷӯ.
Чун бияфтад, баркан, он ҷо металаб,
Зӯр бигзору ба зорӣ ҷӯ заҳаб.
Он чӣ ҳаққ аст, ақраб аз ҳабли-л-варид,
Ту фиганда тири фикратро баъид.
Ту камону тирҳо барсохта,
Сайд наздику ту дур андохта.
Ҳар кӣ дурандозтар, ӯ дуртар
В-аз чунин ганҷ аст ӯ маҳҷуртар.
Фалсафӣ худро аз андеша бикушт,
Гӯ: «Бидав», к-ӯрост сӯйи ганҷ пушт.
Гӯ: «Бидав» чандон, ки афзун медавад,
Аз муроди дил ҷудотар мешавад.
«Ҷоҳиду фино» бигуфт он шаҳрёр,
«Ҷоҳиду анно» нагуфт, эй беқарор!
Ҳамчу Канъон, к-ӯ зи нанги Нӯҳ рафт
Бар фарози қуллаи он кӯҳи зафт.
Ҳар чӣ афзунтар ҳамеҷуст ӯ халос,
Сӯйи кӯҳ мешуд ҷудотар аз манос.
Ҳамчу ин дарвеш, баҳри ганҷу кон
Ҳар сабоҳе сахттар ҷустӣ камон.
Ҳар камоне, к-ӯ гирифтӣ сахттар,
Буд аз ганҷу нишон бадбахттар.
Ин масал андар замона ҷонӣ аст,
Ҷони нодонон ба ранҷ арзонӣ аст.
З-он ки ҷоҳил нанг дорад з-устод,
Лоҷарам рафту дуконе нав гушод.
Ин дукон болои устод, эй нигор!
Гандаву пуркаждум асту пур зи мор.
Зуд вайрон кун дукону бозгард,
Сӯйи сабза-в гулбунону обх(в)ард.
На чу Канъон, к-ӯ зи кибру ношинохт,
Аз куҳи Осим сафинай фавз сохт.
Илми тирандозияш омад ҳиҷеб,
В-он мурод ӯро буда ҳозир ба ҷеб.
Эй басо илму заковоту фитан,
Гашта раҳравро чу ғулу роҳзан.
Бештар асҳоби ҷаннат аблаҳанд,
То зи шарри файласуфӣ мераҳанд.
Хешро урён кун аз фазлу фузул,
То кунад раҳмат ба ту ҳар дам нузул.
Зиракӣ зидди шикаст асту ниёз,
Зиракӣ бигзору бо гӯлӣ бисоз.
Зиракӣ дон доми бурду тамъу гоз,
То чӣ хоҳад зиракиро покбоз.
Зиракон бо санъате қонеъ шуда,
Аблаҳон аз сунъ дар сонеъ шуда.
З-он ки тифли хурдро модар наҳор
Дасту по бошад ниҳода бар канор.
79/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
