 |
|
|
 |
Инобати он толиби ганҷ ба Ҳақ таъоло аз талаби бисёр ва аҷзу изтирор, ки эй валию-л-изҳор, ту кун ин пинҳонро ошкор Гуфт он дарвеш: «Эй донои роз!
Аз пайи ин ганҷ кардам ёватоз.
Деви ҳирсу озу мустаъҷилтагӣ
Не таъаннӣ ҷусту не оҳистагӣ.
Ман зи деге, луқмае н-андӯхтам,
Каф сияҳ кардам, даҳонро сӯхтам.
Худ нагуфтам, чун дар ин номуқинам,
З-он гиреҳзан ин гиреҳро ҳал кунам.
Қавли Ҳақро ҳам зи Ҳақ тафсир ҷӯ,
Ҳин магӯ жож аз гумон, эй сахтрӯ!
Он гиреҳ, к-ӯ зад, ҳам ӯ бигшоядаш,
Мӯҳра, к-ӯ андохт, ӯ бирбоядаш.
Гарчи осонат намуд он сон сухун,
Кай бувад осон рамузи «мин ладун?»
Гуфт: «Ё раб, тавба кардам з-ин шитоб,
Чун ту дар бастӣ, ту кун ҳам фатҳи боб.
Бар сари хирқа шудам бори дигар,
Дар дуъо кардан будам ҳам беҳунар.
Ку ҳунар? Ку ман? Куҷо дил муставӣ?
Ин ҳама акси ту асту худ тувӣ.
Ҳар шабе тадбиру фарҳангам ба хоб,
Ҳамчу киштӣ ғарқа мегардад зи об.
Худ на ман мемонаму на он ҳунар,
Тан чу мурдоре фитодӣ бехабар.
То саҳар ҷумлай шаб он шоҳи ъуло,
Худ ҳамегӯяд «аластеву бало».
Ку «бало»-гӯ? Ҷумларо селоб бурд,
Ё наҳанге хӯрд кулро кирду мурд.
Субҳдам чун теғи гавҳардори х(в)ад
Аз ниёми зулмати шаб барканад.
Офтоби шарқ шабро тай кунад,
Ин наҳанг он хурдаҳоро қай кунад.
Раста чун Юнус зи меъдай он наҳанг,
Мунташир гардем андар бӯву ранг.
Халқ чун Юнус мусаббеҳ омаданд,
К-андар он зулмоти пурроҳат шуданд.
Ҳар яке гӯяд ба ҳангоми саҳар,
Чун зи батни ҳути шаб ояд ба дар,
К-эй кариме, ки дар он лаъли ваҳиш
Ганҷи раҳмат бинҳиву чандин чашиш.
Чашм тезу гӯш тоза, тан сабук,
Аз шаби ҳамчун наҳанги зулҳубук.
Аз мақомоти ваҳиш рав з-ин сипас,
Ҳеч нагрезем мо бо чун ту кас.
Мӯсӣ онро нор диду нур буд,
Зангие дидем шабро, ҳур буд.
Баъд аз ин мо дида хоҳем аз ту бас,
То напӯшад баҳрро хошоку хас.
Соҳиронро чашм чун раст аз ъамо,
Кафзанон буданд бе ин дасту по.
Чашмбанди халқ ҷуз асбоб нест,
Ҳар кӣ ларзад бар сабаб, з-асҳоб нест.
Лек Ҳақ асҳобуно асҳобро
Дар гушоду бурд то садри саро.
Бо кафаш номустаҳиққу мустаҳиққ,
Мӯътақони раҳматанд аз банди риққ.
Дар адам мо мустаҳиққон кай будем?
Ки бар ин ҷону бар ин дониш занем.
Эй бикарда ёр ҳар ағёрро,
В-эй бидода хилъати гул хорро.
Хоки моро сониё полиз кун,
Ҳеч найро бори дигар чиз кун.
Ин дуъо ту амр кардӣ з-ибтидо,
В-арна хокеро чӣ заҳрай ин будо?
Чун дуъомон амр кардӣ, эй уҷоб!
Ин дуъои хешро кун мустаҷоб.
Шаб шикаста киштии фаҳму ҳавос,
На умеде монда на хавфу на ёс.
Бурда дар дарёи раҳмат Эзадам,
То зи чӣ фан пур кунад, бифристадам.
Он якеро карда пурнури ҷалол
В-он дигарро карда пурваҳму хаёл.
Гар ба хешам ҳеч рою фан будӣ,
Рою тадбирам ба ҳукми ман будӣ.
Шаб нарафтӣ ҳуш бе фармони ман,
Зери доми ман будӣ мурғони ман.
Будаме огаҳ зи манзилҳои ҷон
Вақти хобу беҳушиву имтиҳон.
Чун кафам з-ин ҳаллу ақди ӯ тиҳист,
Эй аҷаб! Ин мӯъҷибии ман зи кист?
Дидаро нодида худ ангоштам,
Боз занбили дуъо бардоштам.
Чун «алиф» чизе надорам, эй карим!
Ҷуз диле дилтангтар аз чашми «мим».
Ин «алиф» в-ин «мим» умми буди мост,
«Мим»-и ум танг аст, «алиф» з-ӯ наргадост.
Он «алиф чизе надорад» ғофилист,
«Мими дилтанг» он замони оқилист.
Дар замони беҳушӣ, худ ҳеч ман,
Дар замони ҳуш, андар печ ман.
Ҳечи дигар бар чунин ҳече манеҳ,
Номи давлат бар чунин пече манеҳ.
«Худ надорам ҳеч» беҳ созад маро,
Ки зи ваҳми «дорам» аст ин сад ано.
Дар «надорам» ҳам ту дороем кун,
Ранҷ дидам, роҳатафзоим кун.
Ҳам дар оби дида урён бистам
Бар дари ту, чунки дида нестам.
Оби дидай бандаи бедидаро
Сабзае бахшу наботе з-ин чаро.
В-ар намонам об, обам деҳ зи айн
Ҳамчу айнайни набӣ ҳаттолатайн.
ӯ чу омад, дида ҷуст аз ҷуди Ҳақ
Бо чунон иқболу иҷлолу сабақ.
Чун набошам з-ашки хун борикрес,
Ман тиҳидасти қусури косалес?
Чун чунон чашм ашкро мафтун бувад,
Ашки ман бояд ки сад Ҷайҳун бувад.
Қатрае з-он з-ин дусад Ҷайҳун беҳ аст,
Ки бад-он як қатра инсу ҷин бираст.
Чунки борон ҷуст он равзай биҳишт,
Чун наҷӯяд об, шӯрахоки зишт?
Эй ахӣ, даст аз дуъо кардан мадор,
Бо иҷобат ё ради ӯят чӣ кор?
Нон, ки садду монеъи ин об буд,
Даст аз он нон мебибояд шуст зуд.
Хешро мавзуну чусту сахта кун,
З-оби дида нони худро пухта кун.
78/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
