 |
Ҳикмат дар «иннӣ ҷоъилун фи-л-арзи халифатун» Пас халифа сохт соҳибсинае,
То бувад шоҳишро ойинае.
Пас сафои беҳудудаш дод ӯ
В-он гаҳ аз зулмат зидаш бинҳод ӯ.
Ду алам барсохт испеду сиёҳ,
Он яке Одам, дигар Иблиси роҳ.
Дар миёни он ду лашкаргоҳи зафт
Чолишу пайкор он чӣ рафт, рафт.
Ҳамчунон даври дувум Ҳобил шуд,
Зидди нури поки ӯ Қобил шуд.
Ҳамчунон ин ду алам аз адлу ҷавр
То ба Намруд омад андар давр давр.
Зидди Иброҳим гашту хасми ӯ
В-он ду лашкар кингузору ҷангҷӯ.
Чун дарозий ҷанг омад нох(в)ашаш,
Файсали он ҳар ду омад оташаш.
Пас ҳакам кард оташерову нукар,
То шавад ҳал мушкили он ду нафар.
Давр-давру қарн-қарн ин ду фариқ
То ба Фиръавну ба Мӯсои шафиқ.
Солҳо андар миёншон ҳарб буд,
Чун зи ҳад рафту малулӣ мефузуд.
Оби дарёро ҳакам созид Ҳақ,
То кӣ монад? Кӣ барад з-ин ду сабақ?
Ҳамчунон то давру таври Мустафо
Бо Абӯҷаҳл он сипаҳдори ҷафо.
Ҳам нукар созид аз баҳри Самуд,
Сайҳае, ки ҷонашонро даррабуд.
Ҳам нукар созид баҳри қавми Од,
Зудхезе, тезрав, яъне ки бод.
Ҳам нукар созид бар Қорун зи кин,
Дар ҳалимий ин замин пӯшид кин.
То ҳалимии замин шуд ҷумла қаҳр,
Бурд Қорунрову ганҷашро ба қаър.
Луқмаеро, ки сутуни ин тан аст,
Дафъи теғи ҷӯъ, нон чун ҷавшан аст.
Чунки Ҳақ қаҳре ниҳад дар нони ту,
Чун хуноқ он нон бигирад дар гулӯ.
Ин либосе, ки зи сармо шуд муҷир,
Ҳақ диҳад онро мизоҷи замҳарир.
То шавад бар тан-т ин ҷуббай шигарф,
Сард ҳамчун ях, газанда ҳамчу барф.
То гурезӣ аз вашақ ҳам аз ҳарир,
З-ӯ паноҳ орӣ ба сӯйи замҳарир.
Ту ду қулла нестӣ, як қуллаӣ,
Ғофил аз қиссай азоби зуллаӣ.
Амри Ҳақ омад ба шаҳристону деҳ:
«Хонаву деворро соя мадеҳ.
Монеъи борон мабошу офтоб»,
То бад-он мурсал шуданд уммат шитоб,
Ки бимурдем ағлаб, эй меҳтар, амон,
Боқияш аз дафтари тафсир хон.
Чун асоро мор кард он чустдаст,
Гар туро ақлест, он нукта бас аст.
Ту назар дорӣ, валек имъон-ш нест,
Чашмаи афсурда асту кардаест.
З-ин ҳамегӯяд нигорандай фикар,
Ки бикун, эй банда, имъони назар.
Он намехоҳад, ки оҳан кӯб сард,
Лек: «Эй пӯлод, бар Довуд гард».
Тан бимурдат? Сӯйи Исрофил рон,
Дил фасурдат? Рав ба хуршеди равон.
Дар хаёл азбаски гаштӣ муктасӣ,
Нак ба сӯфастоии бадзан расӣ.
ӯ худ аз лубби хирад маъзул буд,
Шуд зи ҳисс маҳруму маъзул аз вуҷуд.
Ҳин, суханхо! Навбати лабхойӣ аст,
Гар бигӯйӣ халқро, расвойӣ аст.
Чист имъон? Чашмаро кардан равон,
Чун зи тан ҷон раст, гӯяндаш: равон.
Он ҳакимеро, ки ҷон аз банди тан
Бозрасту шуд равон андар чаман,
Ду лақабро ӯ бар ин ҳар ду ниҳод
Баҳри фарқ, эй офарин бар ҷон-ш бод.
Дар баёни он ки бар фармон равад,
Гар гулеро хор хоҳад, он шавад.
Саҳифаи 75/140
|
دفتریکوم
