 |
Ҷавоб гуфтани мурид ва заҷр кардани мурид он таъъонаро аз куфру беҳуда гуфтан Бонг бар вай зад ҷавону гуфт: «Бас,
Рӯзи равшан аз куҷо омад асас?
Нури мардон Машриқу Мағриб гирифт,
Осмонҳо саҷда карданд аз шигифт.
Афтоби Ҳақ баромад аз ҳамал,
Зери чодар рафт хуршед аз хаҷал.
Турраҳоти чун ту Иблисе маро
Кай бигардонад зи хоки ин саро?
Ман ба боде н-омадам ҳамчун саҳоб,
То ба гарде бозгардам з-ин ҷаноб.
Иҷл бо он нур шуд қиблай карам,
Қибла бе он нур шуд куфру санам.
Ҳаст ибоҳат, к-аз ҳаво омад залол,
Ҳаст ибоҳат, к-аз Худо омад камол.
Куфр имон гашту дев ислом ёфт,
Он тараф, к-он нури беандоза тофт.
Мазҳари изз асту маҳбубӣ ба Ҳақ,
Аз ҳамай каррубиён бурда сабақ.
Саҷда Одамро, баёни сабқи ӯст,
Саҷда орад мағзро пайваста пӯст.
Шамъи Ҳақро пуф кунӣ ту, эй аҷуз!
Ҳам ту сӯзӣ ҳам сарат, эй гандапӯз!
Кай шавад дарё зи пӯзи саг наҷис?
Кай шавад хуршед аз пуф мунтамис?
Ҳукм бар зоҳир агар ҳам мекунӣ,
Чист зоҳиртар, бигӯ з-ин равшанӣ?
Ҷумла зоҳирҳо ба пеши ин зуҳур,
Бошад андар ғояти нақсу қусур.
Ҳар кӣ бар шамъи Худо орад пуф ӯ,
Шамъ кай мирад? Бисӯзад пӯзи ӯ.
Чун ту хуффошон, басе бинанд хоб,
К-ин ҷаҳон монад ятим аз офтоб.
Мавҷҳои тези дарёҳои рӯҳ
Ҳаст садчандон, ки буд тӯфони Нӯҳ.
Лек андар чашми Канъон мӯй руст,
Нӯҳу киштиро биҳишту кӯҳ ҷуст.
Кӯҳу Канъонро фурӯ бурд он замон
Ниммавҷе то ба қаъри имтиҳон.
Маҳ фишонад нуру саг ваъ-ваъ кунад,
Саг зи нури моҳ кай мартаъ кунад?
Шабравону ҳамраҳони маҳ ба таг,
Тарки рафтан кай кунанд аз бонги саг?
Ҷузв сӯйи кул давон монанди тир,
Кай кунад вақф аз пайи ҳар гандапир?
Ҷони шаръу ҷони тақво ориф аст,
Маърифат маҳсули зӯҳду солиф аст.
Зӯҳд андар коштан кӯшидан аст,
Маърифат он киштро рӯйидан аст.
Пас чу тан бошад ҷиҳоду эътиқод,
Ҷони ин киштан набот асту ҳасод.
Амри маъруф ӯву ҳам маъруф ӯст,
Кошифи асрору ҳам макшуф ӯст.
Шоҳи имрӯзинаву фардои мост,
Пӯст бандай мағзи нағзаш доимост.
Чун «аналҳақ» гуфт шайху пеш бурд,
Пас гулӯи ҷумла кӯронро фишурд.
Чун «ано»-и банда «ло» шуд, аз вуҷуд,
Пас чӣ монад? Ту бияндеш, эй ҷуҳуд!
Гар туро чашмест, бигшо, дарнигар,
Баъди «ло» охир чӣ мемонад дигар?
Эй бурида он лабу ҳалқу даҳон,
Ки кунад туф сӯйи маҳ ё осмон.
Туф ба рӯяш бозгардад бе шаке,
Туф суйи гардун наёбад маслаке.
То қиёмат туф бар ӯ борад зи раб
Ҳамчу таббат бар равони Бӯлаҳаб.
Таблу роят ҳаст мулки шаҳрёр,
Саг касе, ки хонад ӯро талбхор.
Осмонҳо бандаи моҳи вайанд,
Шарқу Мағриб ҷумла нонхоҳи вайанд.
З-он ки «лавлок» аст бар тавқеъи ӯ,
Ҷумла дар инъому дар тавзеъи ӯ.
Гар набудӣ ӯ, наёбидӣ фалак,
Гардишу нуру маконии малак.
Гар набудӣ ӯ, наёбидӣ биҳор
Ҳайбату моҳиву дурри шоҳвор.
Гар набудӣ ӯ, наёбидӣ замин
Дар даруна ганҷу берун ёсамин.
Ризқҳо ҳам ризқхорони вайанд,
Меваҳо лабхушки борони вайанд.
Ҳин, ки маъкус аст дар амр ин гиреҳ,
Садқабахши хешро садқа бидеҳ.
Аз фақир астат ҳама зарру ҳарир,
Ҳин, ғаниро деҳ закоте, эй фақир!
Чун ту нанге, ҷуфти он мақбулрӯҳ,
Чун аёли кофир андар ақди Нӯҳ.
Гар набудӣ нисбати ту з-ин саро,
Пора-пора кардаме ин дам туро.
Додаме он Нӯҳро аз ту халос,
То мушарраф гаштаме ман дар қасос.
Лек бо хонай шаҳаншоҳи заман
Инчунин густохие н-ояд зи ман.
Рав, дуъо кун, ки саги ин мавтинӣ,
В-арна акнун кардаме ман карданӣ».
Саҳифаи 72/140
|
دفتریکوم
