|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
Шестая тетрадь |
|
 |
Боздодани шоҳ ганҷномаро ба он фақир, ки бигир, мо аз сари он бархостем Чунки руқъай ганҷи пурошӯбро
Шаҳ мусаллам дошт он макрубро.
Гашт эмин ӯ зи хасмону зи неш,
Рафту мепечид дар савдои хеш.
Ёр кард ӯ ишқи дардандешро,
Калб лесад хеш реши хешро.
Ишқро дар печиши худ ёр нест,
Маҳрамаш дар деҳ яке дайёр нест.
Нест аз ошиқ касе девонатар,
Ақл аз савдои ӯ кӯр асту кар.
З-он ки ин девонагии ом нест,
Тиббро иршоди ин аҳком нест.
Гар табиберо расад з-ин гун ҷунун,
Дафтари тибро фурӯ шӯяд ба хун.
Тибби ҷумлай ақлҳо манқуши ӯст,
Рӯйи ҷумлай дилбарон рӯпӯши ӯст.
Рӯй дар рӯйи худ ор, эй ишқкеш!
Нест, эй мафтун, туро ҷуз хеш хеш.
Қибла аз дил сохт омад дар дуъо,
«Лайса л-л-инсони илло мо саъо».
Пеш аз он, к-ӯ посухе бишнида буд,
Солҳо андар дуъо печида буд.
Бе иҷобат бар дуъоҳо метанид,
Аз карам лаббайки пинҳон мешунид.
Чунки бедаф рақс мекард он алил
З-эътимоди ҷуди халлоқи ҷалил,
Сӯйи ӯ на ҳотифу на пайк буд,
Гӯши уммедаш пур аз лаббайк буд.
Бе забон мегуфт уммедаш «таъол»,
Аз дилаш мерӯфт он даъват малол.
Он кабӯтарро, ки бом омӯхтаст,
Ту махон, мерон-ш, к-он пардӯхта-ст.
Эй Зиёуҳлақ Ҳусомуддин, бирон-ш:
К-аз мулоқоти ту баррустаст ҷон-ш.
Гар биронӣ, мурғи ҷонаш аз газоф
Ҳам ба гирди боми ту орад тавоф.
Чинаву нуқлаш ҳама бар боми туст,
Парзанон бар авҷ масти доми туст.
Гар даме мункир шавад дуздона рӯҳ
Дар адои шукрат, эй фатҳу футӯҳ!
Шаҳнаи ишқу мукарраркинааш
Ташти оташ мениҳад бар синааш
Ки биё сӯйи маҳу бигзар зи гард,
Шоҳи ишқат хонд, зутар бозгард.
Гирди ин бому кабӯтархона ман
Чун кабӯтар пар занам мастона ман.
Ҷабрайили ишқаму сидрам туӣ,
Ман сақимам, Исии Марям туӣ.
Ҷӯш деҳ он баҳри гавҳарборро,
Хуш бипурс имрӯз ин беморро.
Чун ту они ӯ шудӣ, баҳр они ӯст,
Гарчи ин дам навбати бӯҳрони ӯст.
Ин худ он нола-ст, к-ӯ кард ошкор,
Он чӣ пинҳон аст ё раб! Зинҳор!
Ду даҳон дорем гӯё ҳамчу най,
Як даҳон пинҳон-ст дар лабҳои вай.
Як даҳон нолон шуда сӯйи шумо,
Ҳой-ҳуйе дарфиганда дар ҳаво.
Лек донад ҳар кӣ ӯро манзар аст,
Ки фағони ин саре ҳам з-он сар аст.
Дамдамай ин ной аз дамҳои ӯст,
Ҳой-ҳӯйи рӯҳ аз ҳайҳойи ӯст.
Гар набудӣ бо лабаш найро самар,
Най ҷаҳонро пур накардӣ аз шакар.
Бо кӣ хуфтӣ в-аз чӣ паҳлӯ хостӣ?
Ки чунин пурҷӯш чун дарёстӣ.
Ё «абиту инда раббӣ» хондӣ,
Дар дили дарёи оташ рондӣ.
Наъраи «ё нору кунӣ боридо»
Исмати ҷони ту гашт, эй муқтадо!
Эй Зиёулҳақ Ҳусоми дину дил!
Кай тавон андуд хуршеде ба гил?
Қасд кардастанд ин гилпораҳо,
Ки бипӯшонанд хуршеди туро.
Дар дили кӯҳ лаълҳо даллоли туст,
Боғҳо аз ханда моломоли туст.
Маҳрами мардитро ку Рустаме?
То зи сад хирман яке ҷав гуфтаме.
Чун бихоҳам, к-аз сират оҳе кунам,
Чун Алӣ сарро фурӯ чоҳе кунам.
Чунки ихвонро дили кинавар аст,
Юсуфамро қаъри чаҳ авлотар аст.
Маст гаштам, хеш бар ғавғо занам,
Чаҳ чӣ бошад? Хайма бар саҳро занам.
Бар кафи ман неҳ шароби оташин,
В-он гаҳ он карру фари мастона бин.
Мунтазир, гӯ бош бе ганҷ он фақир,
З-он ки мо ғарқем ин дам даръ асир.
Аз Худо хоҳ, эй фақир ин дам паноҳ,
Аз мани ғарқашуда ёрӣ махоҳ.
Ки маро парвои он иснод нест,
Аз худу аз риши хешам ёд нест.
Боди сиблат кай бигунҷад в-оби рӯ
Дар шаробе, ки нагунҷад тори мӯ.
Дардеҳ, эй соқӣ, яке ратле гарон,
Хоҷаро аз ришу сиблат вораҳон.
Нахваташ бар мо сиболе мезанад,
Лек риш аз рашки мо бармеканад.
Моти ӯву моти ӯву моти ӯ,
Ки ҳамедонем тазвироти ӯ.
Аз паси сад сол он-ч ояд аз ӯ,
Пир мебинад муайян мӯ ба мӯ.
Андар ойина чӣ бинад марди ом?
Ки набинад пир андар хишти хом.
Он чӣ лаҳёнӣ ба хонай худ надид,
Ҳаст бар кӯса якояк он падид.
Рав ба дарёе, ки моҳизодаӣ,
Ҳамчу хас дар риш чун афтодаӣ?
Хас наӣ, дур аз ту рашки гавҳарӣ,
Дар миёни мавҷу баҳр авлотарӣ.
Баҳри вуҳдон аст, ҷуфту завҷ нест,
Гавҳару моҳиш ғайри мавҷ нест.
Эй муҳолу эй муҳол ишроки ӯ,
Дур аз он дарёву мавҷи поки ӯ.
Нест андар баҳр ширку печ-печ,
Лек бо аҳвал чӣ гӯям? Ҳеч-ҳеч.
Чунки ҷуфти аҳвалонем, эй шаман!
Лозим ояд мушрикона дам задан.
Он якие он суйи васф асту ҳол,
Ҷуз дуӣ н-ояд ба майдони мақол.
Ё чу аҳвал ин дуиро нӯш кун,
Ё даҳон бардӯзу хуш хомӯш кун.
Ё ба навбат, гаҳ сукуту гаҳ калом,
Аҳвалона табл мезан, вассалом.
Чун бибинӣ маҳраме, гӯ сирри ҷон,
Гул бибинӣ, наъра зан чун булбулон.
Чун бибинӣ машки пурмакру маҷоз,
Лаб бибанду хештанро хунб соз.
Душмани об аст, пеши ӯ маҷунб,
В-арна санги ҷаҳли ӯ бишкаст хунб.
Бо сиёсатҳои ҷоҳил сабр кун,
Хуш мудоро кун ба ақли «мин ладун».
Сабр бо ноаҳл аҳлонро ҷилест,
Сабр софӣ мекунад, ҳар ҷо дилест.
Оташи Намруд Иброҳимро
Сафвати ойина омад дар ҷило.
Ҷаври куфри нӯҳиёну сабри Нӯҳ
Нӯҳро шуд сайқали миръоти рӯҳ.
Страница 69/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
Первая тетрадь