 |
|
|
 |
Қиссаи он ганҷнома, ки паҳлӯи қуббае рӯй ба қибла кун ва тир дар камон неҳ, он ҷо ки афтад, ганҷ аст Дид дар хоб ӯ шабеву хоб ку?
Воқеай бехоб сӯфирост хӯ.
Ҳотифе гуфташ, ки эй дида таъаб!
Руқъае дар машқи варроқон талаб.
Хуфя з-он варроқ, к-ит ҳамсоя аст,
Сӯйи коғазпораҳош овар ту даст.
Руқъае шаклаш чунин, рангаш чунин,
Бас бихон онро ба хилват, эй ҳазин!
Чун бидуздӣ он зи варроқ, эй писар!
Пас бурун рав з-анбӯҳеву шӯру шар.
Ту бихон онро ба худ дар хилвате,
Ҳин, маҷӯ дар хондани он ширкате.
В-ар шавад он фош, ҳам ғамгин машав,
Ки наёбад ғайри ту з-он ним ҷав.
В-ар кашад он дер, ҳон! Зинҳор! Ту
Вирди худ кун дам ба дам «ло тақнату».
Ин бигуфту дасти худ он муждавар
Бар дили ӯ зад, ки рав, заҳмат бибар.
Чун ба хеш омад зи ғайбат он ҷавон,
Менагунҷид аз фараҳ андар ҷаҳон.
Заҳраи ӯ бардаридӣ аз қалақ,
Гар набудӣ рифқу ҳифзу лутфи Ҳақ.
Як фараҳ он, к-аз паси шашсад ҳиҷоб
Гӯши ӯ бишнид аз ҳазрат ҷавоб.
Аз ҳуҷуб чун ҳисси шамъаш даргузашт,
Шуд сарафрозу зи гардун баргузашт.
Ки бувад, к-он ҳисси шамъаш з-эътибор,
З-он ҳиҷоби ғайб ҳам ёбад гузор.
Чун гузора шуд ҳавосаш аз ҳиҷоб,
Пас паёпай гардадаш диду хитоб.
Ҷониби дуккони варроқ омад ӯ,
Даст мебурд ӯ ба машқаш сӯ ба сӯ.
Пеши чашмаш омад он мактуб зуд
Бо аломоте, ки ҳотиф гуфта буд.
Дар бағал зад, гуфт: «Хоҷа, хайр бод,
Ин замон вомерасам, эй устод!»
Рафт кунҷи хилвате в-онро бихонд
В-аз таҳайюр волаву ҳайрон бимонд,
Ки бад-ин сон ганҷномай бебаҳо
Чун фитода монд андар машқҳо?
Боз андар хотираш ин фикр ҷаст,
К-аз пайи ҳар чиз Яздон ҳофиз аст.
Кай гузорад ҳофиз андар иктиноф,
Ки касе чизе рабояд аз газоф?
Гар биёбон пур шавад зарру нуқуд,
Бе ризои Ҳақ ҷаве натвон рабуд.
В-ар бихонӣ сад суҳуф бе сактае,
Бе қадар ёдат намонад нуктае.
В-ар кунӣ хидмат, нахонӣ як китеб,
Илмҳои нодира ёбӣ зи ҷеб.
Шуд зи ҷайб он каффи Мӯсо завфишон,
К-он фузун омад зи моҳи осмон.
К-он ки меҷустӣ зи чархи бониҳеб,
Сар баровардаст, эй Мӯсо, зи ҷеб.
То бидонӣ, к-осмонҳои самӣ
Ҳаст акси мудракоти одамӣ.
Не ки аввал дасти Яздони маҷид
Аз ду олам пештар ақл офарид?
Ин сухан пайдову пинҳон аст бас,
Ки набошад маҳрами анқо магас.
Боз сӯйи қисса бозо, эй писар!
Қиссаи ганҷу фақир овар ба сар.
65/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
