|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
دفتر ششوم |
|
 |
Боқии қиссаи фақири рӯзиталаб бе воситаи касб Он яке бечораи муфлис зи дард,
Ки зи бечизӣ ҳазорон заҳр х(в)ард,
Лоба кардӣ дар намозу дар дуъо,
К-эй Худованду нигаҳбони риъо!
Бе зи ҷаҳде офаридӣ мар маро,
Бе фани ман рӯзиям деҳ з-ин саро.
Панҷ гавҳар додиям дар дурҷи сар,
Панҷ ҳисси дигаре ҳам мустатар.
«Ло буъадд» ин доду «ло юҳсо» зи ту,
Ман калилам аз баёнаш, шармрӯ.
Чунки дар халлоқиам танҳо туӣ,
Кори разоқим ту кун муставӣ».
Солҳо з-ӯ ин дуъо бисёр шуд,
Оқибат зории ӯ бар кор шуд.
Ҳамчу он шахсе, ки рӯзии ҳалол
Аз Худо мехост бекасбу калол.
Гов овардаш саъодат оқибат,
Аҳди Довуди ладуннимаъдилат.
Ин мутайям низ зориҳо намуд,
Ҳам зи майдони аҷобат гӯ рабуд.
Гоҳ бадзан мешудӣ андар дуъо
Аз пайи таъхири подошу ҷазо.
Боз ирҷоъи Худованди карим
Дар дилаш башшор гаштиву заъим.
Чун шудӣ навмед дар ҷаҳд аз калол,
Аз ҷаноби Ҳақ шунидӣ, ки таъол.
Хофиз асту рофеъ аст ин кирдгор,
Бе аз ин ду барнаёяд ҳеч кор.
Хафзи арзӣ бину рафъи осмон,
Бе аз ин ду нест даврон-ш, эй фалон!
Хафзу рафъи ин замин навъе дигар,
Ним соле шӯра, ниме сабзу тар.
Хафзу рафъи рӯзгори бокураб
Навъи дигар, ним рӯзу ним шаб.
Хафзу рафъи ин мизоҷи мумтазиҷ,
Гоҳ сиҳҳат, гоҳ ранҷурӣ музиҷ.
Ҳамчунин дон ҷумла аҳволи ҷаҳон,
Қаҳту ҷазбу сулҳу ҷанг аз ифтитон.
Ин ҷаҳон бо ин ду пар андар ҳавост,
З-ин ду ҷонҳо мавтини хавфу риҷост.
То ҷаҳон ларзон бувад монанди барг,
Дар шамолу дар самуми баъсу марг.
То хуми якрангии Исои мо
Бишканад нархи хуми садрангро.
К-он ҷаҳон ҳамчу намаксор омадаст,
Ҳар чӣ он ҷо рафт, беталвин шудаст.
Хокро бин, халқи рангорангро
Мекунад якранг андар гӯрҳо.
Ин намксори ҷусуми зоҳир аст,
Худ намаксори маъонӣ дигар аст.
Он намаксори маъонӣ маънавист,
Аз азал он то абад андар навист.
Ин навиро кӯҳнагӣ зиддаш бувад,
Он навӣ бе зидду бе нидду адад.
Ончунон к-аз сақли нури Мустафо
Садҳазорон навъ зулмат шуд зиё.
Аз ҷуҳуду мушрику тарсову муғ
Ҷумлагӣ якранг шуд з-он алпулуғ.
Садҳазорон соя кӯтоҳу дароз
Шуд яке, дар нури он хуршеди роз.
На дарозӣ монд, на кӯтаҳ, на паҳн,
Гуна-гуна соя дар хуршед раҳн.
Лек якрангӣ, ки андар маҳшар аст,
Бар баду бар нек кашфу зоҳир аст.
Ки маъоний он ҷаҳон сурат шавад,
Нақшҳомон дархури хислат шавад.
Гардад он гаҳ фикр нақши номаҳо,
Ин батона рӯйи кори ҷомаҳо.
Ин замон сирҳо мисоли гови пес,
Дуки нутқ андар милал сад ранг рес.
Навбати садрангӣ асту саддилӣ,
Олами якранг кай гардад ҷалӣ?
Навбати занг аст, румӣ шуд ниҳон,
Ин шаб асту офтоб андар риҳон.
Навбати гург асту Юсуф зери чоҳ,
Навбати Қибт асту Фиръавн аст шоҳ.
То зи ризқи бедареғи хираханд
Ин сагонро ҳисса бошад рӯзи чанд.
Дар даруни беша шерон мунтазир,
То шавад амри «таъолав» мунташир.
Пас бурун оянд он шерон зи марҷ,
Бе ҳиҷобе Ҳақ намояд дахлу харҷ.
Ҷавҳари инсон бигирад барру баҳр,
Песаговон бисмилони рӯзи наҳр
Рӯзи наҳри растахези саҳмнок
Мӯъминонро иду говонро ҳалок.
Ҷумлаи мурғони об он рӯзи наҳр,
Ҳамчу киштиҳо равон бар рӯйи баҳр.
То ки «яҳлик ман ҳалак ъан баййинаҳ»,
То ки «янҷу ман наҷо в-астайқанаҳ».
То ки бозон ҷониби султон раванд,
То ки зоғон сӯйи гӯристон раванд.
К-устухон в-аҷзои саргин ҳамчу нон
Нуқли зоғон омадаст андар ҷаҳон.
Қанди ҳикмат аз куҷо? Зоғ аз куҷо?
Кирми саргин аз куҷо? Боғ аз куҷо?
Нест лоиқ ғазви нафсу марди ғар,
Нест лоиқ уду мушку куни хар.
Чун ғазо надҳад занонро ҳеч даст,
Кай диҳад он, ки ҷиҳоди акбар аст?
Ҷуз ба нодир дар тани зан Рустаме,
Гашта бошад хуфя ҳамчун Маряме,
Ончунон ки дар тани мардон занон
Хуфяанду мода аз заъфи ҷанон.
Он ҷаҳон сурат шавад он модагӣ,
Ҳар кӣ дар мардӣ надид омодагӣ.
Рӯзи адлу адл доди дарх(в)ар аст,
Кафш они по, кулоҳ они сар аст.
То ба матлаб даррасад ҳар толибе,
То ба ғарби худ равад ҳар ғорибе.
Нест ҳар матлуб аз толиб дареғ,
Ҷуфти тобиш шамсу ҷуфти об меғ.
Ҳаст дунё қаҳрхонай кирдгор,
Қаҳр бин, чун қаҳр кардӣ ихтиёр.
Устухону мӯйи мақҳурон нигар,
Теғи қаҳр афганда андар баҳру бар.
Парру пойи мурғ бин бар гирди дом,
Шарҳи қаҳри Ҳақ кунанда бе калом.
Мурд ӯ, бар ҷойи харпушта нишонд,
В-он ки кӯҳна гашт, ҳам пушта намонд.
Ҳар касеро ҷуфт кардӣ адли Ҳақ,
Пилро бо пилу бақро ҷинси бақ.
Мӯниси Аҳмад ба маҷлис чор ёр,
Мӯниси Бӯҷаҳл Утба-в Зулхимор.
Каъбаи Ҷибрилу ҷонҳо сидрае,
Қиблаи абдулбутун шуд суфрае.
Қиблаи ориф бувад нури висол,
Қиблаи ақли муфалсиф шуд хаёл.
Қиблаи зоҳид бувад Яздони бар,
Қиблаи мутмеъ бувад ҳамёни зар.
Қиблаи маъниварон сабру диранг,
Қиблаи суратпарастон нақши санг.
Қиблаи ботиннишинон зулминан,
Қиблаи зоҳирпарастон рӯйи зан.
Ҳамчунин бармешумар тоза-в куҳун
В-ар малулӣ, рав ту кори хеш кун.
Ризқи мо дар коси заррин шуд уқор
В-он сагонро оби тутмоҷу тағор.
Лоиқи он ки бад-ӯ хӯ додаем,
Дархури он ризқ бифристодаем.
Хӯйи онро ошиқи нон кардаем,
Хӯйи инро масти ҷонон кардаем.
Чун ба хӯйи худ хушиву хуррамӣ,
Пас чӣ аз дархурди хӯят мерамӣ?
Модагӣ хуш омадат? Чодар бигир,
Рустамӣ хуш омадат? Ханҷар бигир.
Ин сухан поён надорад в-он фақир
Гаштааст аз захми дарвешӣ ақир.
Саҳифаи 64/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
دفتریکوم