 |
МасалОрифе пурсид аз он пири кашиш,
Ки туӣ хоҷа, мусинтар ё ки риш?
Гуфт: «На, ман пеш аз ӯ зойидаам,
Бе зи рише, бас ҷаҳонро дидаам».
Гуфт: «Ришат шуд сапед, аз ҳол гашт,
Хӯйи зишти ту нагардидаст вашт.
ӯ пас аз ту зоду аз ту бигзарид,
Ту чунин хушкӣ зи савдои сарид.
Ту бар он ранге, ки аввал зодаӣ,
Як қадам з-он пештар нанҳодаӣ.
Ҳамчунон дӯғе туруш дар маъдане,
Худ накардӣ з-ӯ мухаллас равғане.
Ҳам хамирӣ, «хаммара тинат»- дарӣ,
Гарчи умре дар танӯри озарӣ.
Чун ҳашише по ба гил бар пуштаӣ,
Гарчи аз боди ҳавас саргаштаӣ.
Ҳамчу қавми Мӯсӣ андар ҳарри теҳ,
Мондаӣ бар ҷой чил сол, эй сафеҳ!
Меравӣ ҳар рӯз то шаб ҳарвала,
Хеш мебинӣ дар аввал марҳала.
Нагзарӣ з-ин бӯъди сесадсола ту,
То ки дорӣ ишқи он гӯсола ту.
То хаёли иҷл аз ҷоншон нарафт,
Буд бар эшон теҳ чун гирдоби зафт.
Ғайри ин иҷле, к-аз ӯ ёбидаӣ,
Бениҳоят лутфу неъмат дидаӣ.
Говтабъӣ з-он накӯиҳои зафт
Аз дилат дар ишқи ин гӯсола рафт.
Боре акнун ту зи ҳар ҷузват бипурс,
Сад забон доранд ин аҷзои хурс.
Зикри неъматҳои раззоқи ҷаҳон,
Ки ниҳон шуд он дар авроқи замон.
Рӯзу шаб афсонаҷӯёнӣ ту чуст,
Ҷузв-ҷузви ту фасонагӯйи туст.
Ҷузв-ҷузват то бирустаст аз адам,
Чанд шодӣ дидаанду чанд ғам.
З-он ки белаззат нарӯяд ҳеч ҷузв,
Балки лоғар гардад аз ҳар печ ҷузв.
Ҷузв монду он хушӣ аз ёд рафт,
Бал нарафт он, хуфя шуд аз панҷу ҳафт.
Ҳамчу тобистон, ки аз вай пунба зод,
Монд пунба, рафт тобистон зи ёд.
Ё мисоли ях, ки зояд аз шито,
Шуд шито пинҳону он ях пеши мо.
Ҳаст он ях з-он суъубат ёдгор,
Ёдгори сайф дар дай ин симор.
Ҳамчунон ҳар ҷузв-ҷузват, эй фатӣ!
Дар танат афсонагӯйи неъмате.
Чун зане, ки бист фарзандаш бувад,
Ҳар яке ҳокии ҳоли х(в)ш бувад.
Ҳилм набвад бе зи мастиву зи лоғ,
Бе баҳоре кай шавад зоянда боғ?
Ҳомилону баччагоншон бар канор
Шуд далели ишқбозӣ бо баҳор.
Ҳар дарахте дар разоъи кӯдакон,
Ҳамчу Марям ҳомил аз шоҳе ниҳон.
Гарчи дар об оташе пӯшида шуд,
Садҳазорон каф бар ӯ ҷӯшида шуд.
Гарчи оташ сахт пинҳон метанад,
Каф ба даҳ ангушт ишорат мекунад.
Ҳамчунин аҷзои мастони висол
Ҳомил аз тимсолҳои ҳолу қол.
Дар ҷамоли ҳол вомонда даҳон,
Чашм ғоиб гашта аз нақши ҷаҳон.
Он маволид аз заҳи ин чор нест,
Лоҷарам манзури ин абсор нест.
Он маволид аз таҷаллӣ зодаанд,
Лоҷарам мастури пардай содаанд.
Зода гуфтему ҳақиқат зод нест,
В-ин иборат ҷуз пайи иршод нест.
Ҳин, хамуш кун, то бигӯяд шоҳ «қул»,
Булбулӣ мафрӯш бо ин ҷинс гул.
Ин гули гӯёст пурҷӯшу хурӯш,
Булбуло, тарки забон кун, бош гӯш.
Ҳар ду гун тимсоли покизамисол,
Шоҳиди адланд бар сирри висол.
Ҳар ду гун ҳусни латифи муртазо,
Шоҳиди аҳболу ҳашри момазо.
Ҳамчу ях, к-андар тамузи мустаҷад
Ҳар дам афсонай зимистон мекунад.
Зикри он арёҳи сарду замҳарир
Андар он азмону айёми асир.
Ҳамчу он мева, ки дар вақти шито
Мекунад афсонаи лутфи Худо.
Қиссаи даври табассумҳои шамс
В-он арӯсони чаманро ламсу тамс.
Ҳол рафту монд ҷузват ёдгор,
Ё аз ӯ вопурс ё худ ёд ор.
Чун фурӯ гирад ғамат гар чустие,
З-он дами навмедкун воҷустие.
Гуфтияш: «Эй ғуссаи мункар ба ҳол,
Ротибай инъомҳоро з-он камол!
Гар ба ҳар дам на-т баҳору хуррамист,
Ҳамчу чоши гул танат анбори чист?
Чоши гул тан, фикри ту ҳамчун гулоб,
Мункири гул шуд гулоб, инат уҷоб».
Аз капихӯёни куфрон каҳ дареғ,
Бар набиҷӯён нисори меҳру меғ.
Он лиҷоҷи куфр қонуни капист
В-он сипосу шукр минҳоҷи набист.
Бо капихӯён таҳаттукҳо чӣ кард?
Бо набирӯён танассукҳо чӣ кард?
Дар иморатҳо сагонанду ақур,
Дар харобиҳост ганҷи иззу нур.
Гар набудӣ ин бузуғ андар хусуф,
Гум накардӣ роҳ чандин файласуф.
Зиракону оқилон аз гумраҳӣ
Дида бар хартум доғи аблаҳӣ.
Саҳифаи 63/140
|
دفتریکوم
