 |
Ҳикоят дар тақрири он ки сабр дар ранҷи кор саҳлтар аз сабр дар фироқи ёр бувад Он яке зан шӯйи худро гуфт: «Ҳай,
Эй мурувватро ба як раҳ карда тай.
Ҳеч тиморам намедорӣ, чаро?
То ба кай бошам дар ин хорӣ, чаро?»
Гуфт шӯ: «Ман нафқа чора мекунам,
Гарчи урам, дасту пойе мезанам.
Нафқаву кисва-ст воҷиб, эй санам!
Аз манат ин ҳар ду ҳасту нест кам».
Остини пераҳан бинмуд зан,
Бас дурушту пурвасах буд пераҳан.
Гуфт: «Аз сахтӣ танамро мех(в)арад,
Кас касеро кисва з-ин сон оварад?»
Гуфт: «Эй зан, як суолат мекунам,
Марди дарвешам, ҳамин омад фанам.
Ин дурушт асту ғализу нописанд,
Лек биндеш, эй зани андешаманд!
Ин дурушту зишттар ё худ талоқ?
Ин туро макрӯҳтар ё худ фироқ?»
Ҳамчунон, эй хоҷаи ташнеъзан!
Аз балову фақру аз ранҷу миҳан.
Лошак ин тарки ҳаво талхидеҳ аст,
Лек аз талхии бӯъди Ҳақ беҳ аст.
Гар ҷиҳоду савм сахт асту хашин,
Лек ин беҳтар зи бӯъди мумтаҳин.
Ранҷ кай монад даме, ки зулминан
Гӯядат: «Чунӣ ту, эй ранҷури ман!»
В-ар нагӯяд, к-ит на он фаҳму фан аст,
Лек он завқи ту пурсиш кардан аст.
Он малеҳон, ки табибони диланд,
Сӯйи ранҷурон ба пурсиш моиланд.
В-ар ҳазар аз нангу аз номе кунанд,
Чорае созанду пайғоме кунанд.
В-арна дар дилшон бувад он муфтакар,
Нест маъшуқе зи ошиқ бехабар.
Эй ту ҷӯёи наводир достон,
Ҳам фасонай ишқбозонро бихон.
Бас биҷӯшидӣ дар ин аҳди мадид,
Туркҷӯше ҳам нагаштӣ, эй қадид!
Дидаӣ умре ту доду доварӣ
В-он гаҳ аз нодидагон ношитарӣ.
Ҳар кӣ шогирдиш кард, устод шуд,
Ту сипастар рафтаӣ, эй кӯри луд.
Худ набуд аз волидайнат ихтибор,
Ҳам набудат ибрат аз лайлу наҳор?
Саҳифаи 62/140
|
دفتریکوم
