 |
«Қола-н-набийю алайҳиссалом: иналлоҳа таъоло юлаққину-л-ҳикмата ало лисони-л-воъизина биқадри ҳимами-л-мустамеъин» Ҷазби самъ аст, ар касеро хуш лабест,
Гармиву ҷидди муаллим аз сабист.
Чангиеро, к-ӯ навозад бисту чор,
Чун наёбад гӯш, гардад чангбор.
На ҳарора ёдаш ояд, на ғазал,
На даҳ ангушташ биҷунбад, на амал.
Гар набудӣ гӯшҳои ғайбгир,
Ваҳй н-овардӣ зи гардун як башир.
В-ар набудӣ дидҳои сунъбин,
На фалак гаштӣ, на хандидӣ замин.
Он дами «лавлок» ин бошад, ки кор
Аз барои чашми тез асту назор.
Омаро аз ишқи ҳамхоба-в табақ,
Кай бувад парвои ишқи сунъи Ҳақ.
Оби тутмоҷе нарезӣ дар тағор,
То саге чанде набошад тӯъмахор.
Рав, саги Каҳфи худовандиш бош,
То раҳонад з-ин тағорат истифош.
Чунки дуздиҳои бераҳмона гуфт,
Ки кунанд он дар зиён андар ниҳуфт.
Андар он ҳангома турке аз Хато
Сахт тайра шуд зи кашфи он ғито.
Шаб чу рӯзи растахез он розҳо,
Кашф мекард аз пайи аҳли нуҳо.
Ҳар куҷо ойӣ ту дар ҷанге фароз,
Бинӣ он ҷо ду адӯ дар кашфи роз.
Он замонро маҳшари мазкур дон
В-он гулӯи розгӯро сур дон,
Ки Худо асбоби хашме сохтаст
В-он фазоеҳро ба кӯй андохтаст.
Баски ғадри дарзиёнро зикр кард,
Ҳайф омад туркрову хашму дард.
Гуфт: «Эй қассос, дар шаҳри шумо
Кист устотар дар ин макру дағо?»
Саҳифаи 54/140
|
دفتریکوم
