 |
Ҷавоб додани қозӣ сӯфиро Гуфт қозӣ: «Воҷиб оядмон ризо,
Ҳар қафову ҳар ҷафо, к-орад қазо.
Хушдилам дар ботин аз ҳукми зубур,
Гарчи шуд рӯям туруш, к-ал-ҳаққу мур.
Ин дилам боғ асту чашмам абрваш,
Абр гӯяд, боғ хандад шоду х(в)аш.
Соли қаҳт аз офтоби хираханд,
Боғҳо дар маргу ҷон кандан расанд.
З-амри Ҳақ «вабку касиран» хондаӣ,
Чун сари бирён чӣ хандон мондаӣ?
Равшании хона бошӣ ҳамчу шамъ,
Гар фурӯ пошӣ ту ҳамчун шамъ дамъ.
Он турушрӯии модар ё падар,
Ҳофизи фарзанд шуд аз ҳар зарар.
Завқи ханда дидаӣ, эй хираханд!
Завқи гиря бин, ки ҳаст он кони қанд.
Чун ҷаҳаннам гиря орад ёди он,
Пас ҷаҳаннам хуштар ояд аз ҷинон.
Хандаҳо дар гияҳо омад катим,
Ганҷ дар вайронаҳо ҷӯ, эй салим!
Завқ дар ғамҳост, пай гум кардаанд,
Оби ҳайвонро ба зулмат бурдаанд.
Божгуна наъл дар раҳ то рибот,
Чашмҳоро чор кун дар эҳтиёт.
Чашмҳоро чор кун дар эътибор,
Ёр кун бо чашми худ ду чашми ёр.
«Амруҳум шӯро» бихон андар суҳуф,
Ёрро бошу магӯш аз ноз – уф.
Ёр бошад роҳро пушту паноҳ,
Чунки некӯ бингарӣ, ёр аст роҳ.
Чунки дар ёрон расӣ, хомуш нишин,
Андар он ҳалқа макун худро нигин.
Дар намози ҷумъа бингар хуш ба ҳуш,
Ҷумла ҷамъанду якандеша-в хамӯш.
Рахтҳоро сӯйи хомӯшӣ кашон,
Чун нишон ҷӯйӣ, макун худро нишон.
Гуфт пайғамбар, ки дар баҳри ҳумум,
Дар далолат дон ту ёронро нуҷум.
Чашм дар исторагон неҳ, раҳ биҷӯ,
Нутқ ташвиши назар бошад, магӯ.
Гар ду ҳарфи сидқ гӯйӣ, эй фалон!
Гуфти тира дар табаъ гардад равон.
Ин нахондӣ ка-л-калом, эй мустаҳом!
«Фӣ шуҷунин ҷарраҳу ҷарру-л-калом?»
Ҳин, машав шореъ дар он ҳарфи рашад,
Ки сухан з-ӯ мар суханро мекашад.
Нест дар забтат чу бигшодӣ даҳон,
Аз пайи софӣ шавад тира равон.
Он кӣ маъсуми раҳи ваҳйи Худост,
Чун ҳама соф аст, бигшояд равост.
З-он ки «моянтиқ расулун би-л-ҳаво»,
Кай ҳаво зояд зи маъсуми Худо?
Хештанро соз минтиқе зи ҳол,
То нагардӣ ҳамчу ман сухрай мақол».
Саҳифаи 49/140
|
دفتریکوم
