 |
Қиссаи он дарвеш, ки аз он хона ҳар чӣ мехост, мегуфт: «Нест» Соиле омад ба сӯйи хонае,
Хушкнона хост ё тарнонае.
Гуфт соҳибхона: «Нон ин ҷо куҷост?
Хираӣ, кай ин дукони нонбост?»
Гуфт: «Боре, андаке пиҳам биёб»,
Гуфт: «Охир нест дуккони қасоб».
Гуфт: «Порай орд деҳ, эй кадхудо!»
Гуфт: «Пиндорӣ, ки ҳаст ин осиё?»
Гуфт: «Боре об деҳ аз макраъа»,
Гуфт: «Охир, нест ҷӯ ё машраъа».
Ҳар чӣ ӯ дархост, аз нон ё сабӯс,
Чурбаке мегуфту мекардаш фусӯс.
Он гадо даррафту доман баркашид,
Андар он хона ба ҳисбат хост рид.
Гуфт: «Ҳай, ҳай!». Гуфт: «Тан зан, эй дижам!
То дар ин вайрона худ фориғ кунам.
Чун дар ин ҷо нест ваҷҳи зистан,
Бар чунин хона бибояд ристан».
Чун найӣ бозе, ки гирӣ ту шикор,
Дастомӯзи шикори шаҳрёр.
Нестӣ товус бо сад нақшбанд,
Ки ба нақшат чашмҳо равшан кунанд.
Ҳам найӣ тӯтӣ, ки чун қандат диҳанд,
Гӯш сӯйи гуфти ширинат ниҳанд.
Ҳам найӣ булбул, ки ошиқвор зор
Хуш бинолӣ дар чаман ё лолазор.
Ҳам найӣ ҳудҳуд, ки пайкиҳо кунӣ,
На чу лаклак, ки ватан боло кунӣ.
Дар чӣ корӣ туву баҳри чи-т харанд?
Ту чӣ мурғиву туро бо чӣ х(в)аранд?
З-ин дукони бо микосон бартар о,
То дукони фазл, «к-аллоҳ аштаро».
Колае ки ҳеч халқаш нангарид,
Аз халоқат он карим онро харид.
Ҳеч қалбе пеши ӯ мардуд нест,
З-он ки қасдаш аз харидан суд нест.
Саҳифаи 41/140
|
دفتریکوم
