 |
Тамсили марди ҳариси нобинанда раззоқии Ҳақро ва хазоину раҳмати ӯро ба мӯре, ки дар хирмангоҳи бузург бо донаи гандум мекӯшад ва меҷӯшад ва меларзад ва ба таъҷил мекашад вусъати он хирманро намебинад Мӯр бар дона бад-он ларзон шавад,
Ки зи хирманҳои хуш аъмо бувад.
Мекашад он донаро бо ҳирсу бим,
Ки намебинад чунон чоши карим.
Соҳиби хирман ҳамегӯяд, ки ҳай!
Эй зи кӯрӣ пеши ту маъдум шай.
Ту зи хирманҳои мо он дидаӣ,
Ки дар он дона ба ҷон печидаӣ.
Эй ба сурат зарра, кайвонро бибин,
Мӯри лангӣ, рав Сулаймонро бибин.
Ту найӣ ин ҷисм, ту он дидаӣ,
Вораҳӣ аз ҷисм, гар ҷон дидаӣ.
Одамӣ дида-ст, боқӣ гӯшту пӯст,
Ҳар чӣ чашмаш дидааст, он чиз ӯст.
Кӯҳро ғарқа кунад як хум зи нам,
Манфазаш гар боз бошад сӯйи ям.
Чун ба дарё роҳ шуд аз ҷони хум,
Хумм бо Ҷайҳун барорад уштулум.
З-он сабаб «қул» гуфтаи дарё бувад,
Ҳар чӣ нутқи аҳмадӣ, гӯё бувад.
Гуфтаи ӯ ҷумла дурри баҳр буз,
Ки дилашро буд дар дарё нуфуз.
Доди дарё чун зи хумми мо бувад,
Чӣ аҷаб? Дар моҳие дарё бувад.
Чашми ҳис афсурд бар нақши мумар,
Ту-ш мумар мебиниву ӯ мустақар.
Ин дуӣ авсофи диди аҳвал аст
В-арна аввал охир, охир аввал аст.
Ҳай, зи чӣ маълум гардад ин? Зи баъс,
Баъсро ҷӯ, кам кун андар баъс баҳс.
Шарти рӯзи баъс аввал мурдан аст,
З-он ки баъс аз мурда зинда кардан аст.
Ҷумла олам, з-ин ғалат гарданд роҳ,
К-аз адам тарсанду он омад паноҳ.
Аз куҷо ҷӯем илм? Аз тарки илм,
Аз куҷо ҷӯем силм? Аз тарки силм.
Аз куҷо ҷӯем ҳаст? Аз тарки ҳаст,
Аз куҷо ҷӯем себ? Аз тарки даст.
Ҳам ту тонӣ кард ё ниъмалмуъин!
Дидаи маъдумбинро ҳаст бин.
Дидае, к-ӯ аз адам омад падид,
Зоти ҳастиро ҳама маъдум дид.
Ин ҷаҳони мунтазам маҳшар шавад,
Гар ду дида мубдалу анвар шавад.
З-он намояд ин ҳақоиқ нотамом,
Ки бар ин хомон бувад фаҳмаш ҳаром.
Неъмати ҷанноти хуш бар дӯзахӣ
Шуд муҳаррам, гарчи Ҳаққ омад сахӣ.
Дар даҳонаш талх ояд шаҳди хулд,
Чун набуд аз вофиён дар аҳди хулд.
Мар шуморо низ дар савдогарӣ
Даст кай ҷунбад, чу набвад муштарӣ?
Кай назора аҳли бихридан бувад?
Он назора гӯли гардидан бувад.
Пурс-пурсон, к-ин ба чанду он ба чанд?
Аз пайи таъбири вақту ришханд.
Аз малулӣ кола мехоҳад зи ту,
Нест он кас муштариву колаҷӯ.
Коларо сад бор диду боз дод,
Ҷома кай паймуд? ӯ паймуд бод.
Ку қудуму карру фарри муштарӣ?
Ку мизоҳи кангалии сарсарӣ?
Чунки дар милкаш набошад ҳаббае,
Ҷуз пайи кангал чӣ ҷӯяд ҷуббае?
Дар тиҷорат несташ сармояе,
Пас чӣ шахси зишти ӯ, чӣ сояе.
Моя дар бозори ин дунё зар аст,
Моя он ҷо ишқу ду чашми тар аст.
Ҳар кӣ ӯ бемояи бозор рафт,
Умр рафту бозгашт ӯ хомтафт.
«Ҳай, куҷо будӣ бародар?» «Ҳеч ҷо!»
«Ҳай, чӣ пухтӣ баҳри хӯрдан?» «Ҳечбо!»
Муштарӣ шав, то биҷунбад дасти ман,
Лаъл зояд маъдани обасти ман.
Муштарӣ гарчӣ, ки сусту борид аст,
Даъвати дин кун, ки даъват ворид аст.
Боз паррон кун, ҳимоми рӯҳ гир,
Дар раҳи даъват тариқи Нӯҳ гир!
Хидмате мекун барои кирдгор,
Бо қабулу радди халқонат чӣ кор?
Страница 25/140
|
Первая тетрадь
