 |
|
|
 |
Фармудани шоҳ Аёзро, ки ихтиёр кун аз афв ва мукофот, ки аз адлу лутф ҳар чӣ кунӣ, ин ҷо савоб аст ва дар ҳар яке маслиҳатҳост, ки дар адл ҳазор лутф ҳаст дарҷ ва «лакум фи-л-қисоси ҳаётун», он кас, ки кароҳат медорад қисосро, дар ин як ҳаёти қотил назар мекунад ва дар сад ҳазор ҳаёт, ки маъсум ва маҳқун хоҳанд шуд дар ҳисни бими сиёсат, наменигарадКун миёни муҷримон ҳукм, эй Аёз,
Эй Аёзи пок, бо сад эҳтироз.
Гар дусад борат биҷӯшам дар амал,
Дар кафи ҷӯшат наёбам як дағал.
З-имтиҳон шарманда халқе бешумор,
Имтиҳонҳо аз ту ҷумла шармсор.
Баҳри беқаър аст, танҳо илм нест,
Кӯҳу сад кӯҳ аст ин худ, ҳилм нест.
Гуфт: «Ман донам атои туст ин
В-арна ман он чоруқам в-он пӯстин».
Баҳри он пайғамбар инро шарҳ сохт,
Ҳар кӣ худ бишнохт, Яздонро шинохт.
Чоруқат нутфасту хунат пӯстин,
Боқӣ, эй хоҷа, атои ӯст ин.
Баҳр он додаст, то ҷӯйе дигар
Ту магӯ, ки несташ ҷуз ин қадар.
З-он намояд чанд себ он боғбон,
То бидонӣ нахлу дахли бӯстон.
Каффи гандум з-он диҳад харёрро,
То бидонад гандуми анборро.
Нуктае з-он шарҳ гӯяд устод,
То шиносӣ илми ӯро мустазод.
В-ар бигӯйӣ худ ҳаминаш буду бас,
Дурат андозад, чунон, к-аз реш хас.
Эй Аёз, акнун биёву дод деҳ,
Доди нодир дар ҷаҳон бунёд неҳ.
Муҷримонат мустаҳиққи куштананд
В-аз тамаъ бар афву ҳилмат метананд.
То ки раҳмат ғолиб ояд, ё ғазаб?
Оби Кавсар ғолиб ояд, ё лаҳаб?
Аз пайи мардумрабоӣ ҳар ду ҳаст
Шохи ҳилму хашм аз аҳди аласт.
Баҳри ин лафзи аласти мустабин
Нафйю исбот аст дар лафзе қарин.
З-он ки истифҳоми исботест ин,
Лек дар вай лафзи «лайса» шуд дафин.
Тарк кун, то монад ин тақрири хом,
Косаи хосон манеҳ бар хони ом.
Қаҳру лутфе чун сабову чун вабо,
Он яке оҳанрабо в-ин каҳрабо.
Мекашад Ҳақ ростонро то рашад,
Қисми ботил ботилонро мекашад.
Меъда ҳалвоӣ бувад, ҳалво кашад,
Меъда сафроӣ бувад, сирко кашад.
Фарши сӯзон сардӣ аз ҷолис барад,
Фарши афсурда ҳароратро х(в)арад.
Дӯст бинӣ, аз ту раҳмат меҷаҳад,
Хасм бинӣ, аз ту сатват меҷаҳад.
Эй Аёз, ин корро зутар гузор,
З-он ки навъе интиқом аст интизор.
84/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
