 |
|
|
 |
Дигар бор истидъои шоҳ аз Аёз, ки таъвили кори худ бигӯ ва мушкили мункиронро ва тоъинонро ҳал кун, ки эшонро дар он илтибос раҳо кардан мурувват нестИн сухан аз ҳадду андозаст беш,
Эй Аёз, акнун бигӯ аҳволи хеш.
Ҳаст аҳволи ту аз кони навӣ,
Ту бад-ин аҳвол кай розӣ шавӣ?
Ҳин, ҳикоят кун аз он аҳволи х(в)аш,
Хок бар аҳволу дарси панҷу шаш.
Ҳоли ботин гар намеояд ба гуфт,
Ҳоли зоҳир гӯямат дар тоқу ҷуфт.
Ки зи лутфи ёр талхиҳои мот
Гашт бар ҷон хуштар аз шаккар набот.
З-он набот ар гард дар дарё равад,
Талхии дарё ҳама ширин шавад.
Сад ҳазор аҳвол омад ҳамчунин,
Боз сӯйи ғайб рафтанд, эй амин!
Ҳоли ҳар рӯзе ба дӣ монанд не,
Ҳамчу ҷӯ андар равиш, к-аш банд не.
Шодии ҳар рӯз аз навъе дигар,
Фикрати ҳар рӯзро дигар асар.
153/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
