 |
|
|
 |
Дар баёни он ки «мосиваллоҳ» ҳар чизе окилу маъкул аст ҳамчун он мурғе, ки қасди сайди малах мекард ва ба сайди малах машғул мебуд ва ғофил буд аз бози гурусна, ки аз паси қафои ӯ қасди сайди ӯ дошт. Акнун эй одамии сайёди окил! Аз сайёду окили худ эмин мабош, агарчи намебинияш ба назари чашм, ба назари далелу ибраташ мебин то чашми сар боз шудан, «иншоаллоҳу таъоло»Мурғаке андар шикори кирм буд,
Гурба фурсат ёфт, ӯро даррабуд.
Окилу маъкул буду бехабар,
Дар шикори худ зи сайёде дигар.
Дузд гарчи дар шикори колаест,
Шаҳна бо хасмон-ш дар дунболаест.
Ақли ӯ машғули рахту қуфлу дар,
Ғофил аз шаҳнасту аз оҳи саҳар.
ӯ чунон ғарқ аст дар савдои худ,
Ғофил аст аз толибу ҷӯёи худ.
Гар ҳашиш обу ҳавое мех(в)арад,
Меъдаи ҳайвон-ш дар пай мечарад.
Окилу маъкул омад он гиёҳ,
Ҳамчунин ҳар ҳастие, ғайри Илоҳ.
«Ва-ҳва ютъимкум ва ло ютъам» чу ӯст,
Нест Ҳақ маъкулу окил лаҳму пӯст.
Окилу маъкул кай эман бувад,
З-окиле, к-андар камин сокин бувад?
Амни маъкулон ҷазуби мотам аст,
Рав бад-он даргоҳ, к-ӯ «ло ютъам» аст.
Ҳар хаёлеро хаёле мех(в)арад,
Фикри он фикри дигарро мечарад.
Ту натонӣ, к-аз хаёле вораҳӣ,
Ё бихуспӣ, ки аз он берун ҷаҳӣ.
Фикр занбӯр асту он хоби ту об,
Чун шавӣ бедор, бозояд зубоб.
Чанд занбӯри хаёлӣ дарпарад,
Мекашад ин сӯву он сӯ мебарад.
Камтарини окилон аст ин хаёл
В-он дигарҳоро шиносад зулҷалол.
Ҳин, гурез аз ҷавқи акколи ғализ,
Сӯйи ӯ, ки гуфт: «Моемат ҳафиз».
Ё ба сӯйи он ки ӯ ин ҳифз ёфт,
Гар натонӣ сӯйи он ҳофиз шитофт.
Дастро маспор ҷуз дар дасти пир,
Ҳақ шудаст он дасти ӯро дастгир.
Пири ақлат кӯдакӣ хӯ кардааст,
Аз ҷавори нафс, к-андар парда аст.
Ақли комилро қарин кун бо хирад,
То ки бозояд хирад з-он хӯйи бад.
Чунки дасти худ ба дасти ӯ ниҳӣ,
Пас зи дасти окилон берун ҷаҳӣ.
Дасти ту аз аҳли он байъат шавад,
Ки «ядуллаҳ фавқа айдиҳим» бувад.
Чун бидодӣ дасти худ дар дасти пир,
Пири ҳикмат, ки алим асту хатир.
К-ӯ набии вақти хеш аст, эй мурид,
То аз ӯ нури набӣ ояд падид.
Дар Ҳудайбия шудӣ ҳозир ба дин
В-он саҳобай байъатиро ҳамқарин.
Пас зи даҳ ёри мубашшир омадӣ,
Ҳамчу зарри даҳдаҳӣ холис шудӣ.
То маъайят рост ояд, з-он ки мард
Бо касе ҷуфт аст, к-ӯро дӯст кард.
Ин ҷаҳону он ҷаҳон бо ӯ бувад
В-ин ҳадиси Аҳмади хушхӯ бувад.
Гуфт: «Ар-маръа маъа маҳбубиҳи,
Ло юфакку-л-қалбу мин матлубиҳи».
Ҳар куҷо дом асту дона, кам нишин,
Рав, забунгиро, забунгирон бибин.
Эй забунгири забунон, ин бидон,
Даст ҳам болои даст аст, эй ҷавон!
Ту забуниву забунгир, эй аҷаб,
Ҳам ту сайду сайдгир андар талаб.
«Байна айдӣ халфаҳум саддан» мабош,
Ки набинӣ хасмро в-он хасм фош.
Ҳирси сайёдӣ зи сайдӣ муғфил аст,
Дилбарие мекунад, ӯ бедил аст.
Ту кам аз мурғе мабош андар нашид,
«Байна айдӣ халфа» усфуре бидид.
Чун ба назди дона ояд пешу пас,
Чанд гардонад сару рӯ он нафас.
К-эй аҷаб! Пешу пасам сайёд ҳаст,
То кашам аз бими ӯ з-ин луқма даст.
Ту бибин пас қиссаи фуҷҷорро,
Пеш бингар марги ёру ҷорро,
Ки ҳалокат додашон беолате,
ӯ қарини туст дар ҳар ҳолате.
Ҳақ шиканҷа карду гурзу даст нест,
Пас бидон, бе даст Ҳақ доваркунест.
Он ки мегуфтӣ агар Ҳақ ҳаст, ку?
Дар шиканҷай ӯ муқир мешав, ки ҳу.
Он ки мегуфт, ин баъид асту аҷиб,
Ашк меронду ҳамегуфт, эй қариб!
Чун фирор аз доми воҷиб дидааст,
Доми ту худ бар парат чафсидааст.
Барканам ман мехи ин манҳус дом,
Аз пайи коме набошам талхком.
Дархури ақли ту гуфтам ин ҷавоб,
Фаҳм кун в-аз ҷустуҷӯ рӯ барматоб.
Бискул ин ҳабле, ки ҳирс асту ҳасад,
Ёд кун: «фӣ ҷидиҳо ҳаблун масад».
35/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
